ICF- Οδηγός εφαρμογής

Η διάγνωση από μόνη της δεν αποτελεί το μόνο χρήσιμο δείκτη στην κλινική πράξη και στην έρευνα για την αξιολόγηση των υπηρεσιών υγείας και των αναγκών των ατόμων που πάσχουν από χρόνια νοσήματα. Αυτό συμβαίνει, γιατί μεμονωμένη η διάγνωση δεν φαίνεται να αποτελεί τον κατάλληλο προγνωστικό δείκτη των αναγκών υγειονομικής φροντίδας των ασθενών, ιδιαίτερα εκείνων με χρόνια πορεία και μακροχρόνιες συνέπειες, που έχουν πολύ συχνά ως αποτέλεσμα τη δια βίου αναπηρία. Η διάγνωση πρέπει να συμπληρώνεται πάντα από την εκτίμηση των συνεπειών των νόσων. Κατ' αυτόν τον τρόπο κατανοούνται καλύτερα οι ανάγκες υγειονομικής φροντίδας, εκτιμάται ακριβέστερα το κόστος που συνεπάγεται η νόσος και αξιολογείται η αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας, όπως και των επιχειρούμενων παρεμβάσεων (π.χ. αποκατάσταση) και θεραπειών, που στοχεύουν όχι μόνο στη θεραπεία της νόσου, αλλά και στην ανακούφιση ή τη μείωση των συνεπειών της. Έτσι, η κοινωνική επιβάρυνση από τα προβλήματα υγείας εκτιμάται όχι μόνο με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα, δηλαδή την επικράτηση και επίπτωση των νόσων, αλλά και με την εκτίμηση της σοβαρότητας της αναπηρίας που οφείλεται σε αυτές. Για το λόγο αυτό, δίνεται τις τελευταίες δεκαετίες όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα σε έννοιες όπως η αναπηρία και η ποιότητα ζωής, σε όλους τους τομείς που αφορούν στην υγεία, όπως το κλινικό έργο, η κλινική και επιδημιολογική έρευνα, καθώς και η έρευνα των υπηρεσιών υγείας. Σε αυτό έχουν επίσης συμβάλει σημαντικά οι νέες προσεγγίσεις στον τομέα της αποκατάστασης και αντιμετώπισης των νόσων, αλλά και η δημιουργία νέων τύπων υπηρεσιών που έχουν σκοπό τη μείωση της ανικανότητας και τη φροντίδα στην κοινότητα. [...]