Ιδιότυποι λόγοι

Για πρώτη φορά, παρά τον χώρο όπου διεξάγονται, το Νοσοκομείο, οι Συζητήσεις αφορούν τις ιδιοτυπίες του Λόγου. Εστιάζονται στη φαινομενολογία του, υιοθετώντας δηλαδή μια διαφορετική προσέγγιση του νοητικού και του νευρωνικού υποστρώματος του Λόγου, πέρα από την ανάλυση των ιδιοτήτων που άμεσα ή έμμεσα συνδέονται με αυτόν.
Οι "Ιδιότυποι λόγοι" περιλαμβάνουν εν πρώτοις τις άτυπες και παθολογικές εκφάνσεις του Λόγου: η παθολογία αποτελεί προνομιακό παράθυρο στη λειτουργία του Λόγου και στις εγκεφαλικές δομές του, όπως αυτό αναδεικνύεται στους διαφορετικούς τύπους αφασίας (Broca, Wernicke, αγωγής) ή στην άνοια όπου βλέπουμε το λεξικό και τη γραμματική να διαλύονται, να αποσυντίθενται. Η δυσλεξία αποκαλύπτει συγκεκριμένα ελλείμματα στον χειρισμό του γραπτού ενώ ο Λόγος μένει λειψός όταν απουσιάζει το "δεύτερο" επίπεδο, η μεταφορά, όπως αυτό συμβαίνει στον αυτισμό. Και από την άλλη μεριά, η ίδια η παθολογία μπορεί να αναδείξει κάποτε αναπάντεχες πηγές γλωσσικού πλούτου, όπως σε διάφορες αναπτυξιακές αποκλίσεις ή και στον ίδιο τον αυτισμό. Παραδείγματα των παραπάνω παρέχονται εδώ με τη μορφή κλινικών περιστατικών (τα "διαλείμματα" του παρόντος τόμου).
Ωστόσο, ο Λόγος παίρνει ιδιότυπες μορφές και εκτός παθολογίας, όπως στην ποίηση ή στον τρόπο που εκφράζει τον χώρο και τον χρόνο, ενώ η εμπειρία του ηλεκτρονικού λόγου από τις οιονεί παθολογικές μηχανές, τους υπολογιστές -όταν χρησιμοποιούνται για παράδειγμα στη λεγόμενη "μηχανική" μετάφραση-, οδηγεί σε απρόσμενα συμπεράσματα για την ίδια τη φύση της γλώσσας. Από αυτήν την οπτική γωνία, ο παθολογικός λόγος εντάσσεται στην ευρύτερη κατηγορία των προς διερεύνηση ιδιοτυπιών του λόγου, που ανοίγουν ξανά τη Συζήτησή μας, εμπλέκοντας για μία ακόμη φορά διαφορετικές επιστήμες, ειδικότητες, τέχνες και τεχνικές