Μέρες του ποιητή Κ.Π. Καβάφη ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Άγγελος Σ. Βλάχος, Ρόδης Ρούφος, Όλγα Βότση, Σταύρος Θεοφανίδης, Γιώργος Ιωάννου, Ν. Δ. Καρούζος, Γιωργής Κότσιρας, Χρήστος Μαλεβίτσης, Μιχ. Ι. Μαραθευτής, Μ. Γ. Μερακλής, Κ. Μητσάκης, Κώστας Π. Μιχαηλίδης, Ήβη Ο. Νησιώτου, Νίκος Ορφανίδης, Λένα Παππά, Π. Β. Πάσχος, Δημ. Πλάκας, Κυριάκος Πλησής, Μαρίνα Ρισβά, Θ. Δ. Φραγκόπουλος, Παναγιώτης Φωτέας, Σαράντος Ιω. Καργάκος, Γιάννης Βαρβέρης, Νικόλαος Αλ. Μηλιώνης, Γιώργος Τζουρντός, Κώστας Ε. Τσιρόπουλος





Μια από τις εξέχουσες ιδιότητες του Ελληνισμού είναι να σπέρνει τον κόσμο εκπολιτίζοντάς τον, εξανθρωπίζοντάς τον. Από την ιδιότητα του σπορέα ως την πραγματικότητα της Διασποράς, η απόσταση είναι μικρότερη από όσο με την πρώτη ματιά φαίνεται. Όπου γης κι αν στάθηκαν οι Έλληνες, ο νους τους έμεινε αμετακίνητος στο άθλημα της κορύφωσης.

Το πιο μεγάλο επίτευγμα της γόνιμης αυτής διασποράς του Ελληνισμού, στην Αναγέννηση στάθηκε ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος· στον αιώνα μας, ο αλεξανδρινός ποιητής Κ.Π. Καβάφης.Όπως εκείνος ο μεγαλόπνοος Κρητικός με τα χρώματα, κι ετούτος, με τις λέξεις του και με την υποβόσκουσα μαγεία του, κατόρθωσε να διανοίξει τον άνθρωπο και να μας δείξει, με αρκετή στωικότητα, την βαθύτερη οντότητα του άλλοτε χρησιμοποιώντας το προσωπείο της Ιστορίας, άλλοτε μισοκρύβοντας τα νοήματα της τέχνης του μέσα στις φράσεις της καθημερινότητας.

Με την ποίησή του που μοιάζει αμετακίνητη από τον χρόνο, σαν κυκλώπειος βράχος, γκρέμισε την παλιά ποίηση, ελευθέρωσε την γλώσσα μας, την ώθησε προς τον ψυχισμό των νέων καιρών κι εγκαινίασε την καινούργια ποίηση των Ελλήνων, ευεργετώντας με τον πυκνό και καίριο λόγο του όλους τους κατοπινούς ποιητές μας.

Έτσι, μ' ένα τόμο ποιημάτων ο μέγας Αλεξανδρινός Κ.Π. Καβάφης διεκδίκησε και κέρδισε την αθανασία, υψώθηκε σε ορόσημο του εντέχνου λόγου και μας δίδαξε πώς να κατακτούμε την προσωπικότητά μας αξιοποιώντας μια γλώσσα αιωνόβια και πώς να κερδίζουμε την αλήθεια μας μέσα από τις διαδικασίες της ζωής.

Με τον τόμο αυτό τιμούμε μια μέγιστη κορύφωση του Ελληνισμού και στεφανώνουμε έναν ποιητή - σημείο των καιρών, συμπέρασμα και απαρχή μαζί της Ποίησης, που εξαγόρασε την αθανασία με τον εαυτό του ολόκληρο.

Η "Ευθύνη"