Μετά το Άουσβιτς

Η ιστορία της γερμανόφωνης ποίησης από το 1945 μέχρι σήμερα είναι στενά συνδεδεμένη με την πολιτική ιστορία της Γερμανίας. Γεγονότα όπως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διαίρεση της Γερμανίας, τα κινήματα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του 1960 και η πτώση του Τείχους του Βερολίνου οδηγούσαν σε αλλαγές στην ποίηση, ακόμα κι αν οι ποιητές ζούσαν εκτός Γερμανίας. Η ανθολογία αυτή πιάνει το νήμα από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και φτάνει μέχρι το σήμερα. Μέσα από το έργο Γερμανών ποιητών, αλλά και ποιητών από την Αυστρία, τη Ρουμανία, την Ελβετία, οι οποίοι έγραφαν στα γερμανικά, παρακολουθούμε την εξέλιξη της ποιητικής γραφής, την ποικιλία των εκφραστικών μέσων, τις διαφορετικές θεματικές επιλογές από περίοδο σε περίοδο.

Στους 34 ποιητές των οποίων έργα συνθέτουν τον τόμο περιλαμβάνονται ονόματα οικεία και αγαπητά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, όπως εκείνα του Πάουλ Τσέλαν, της Ίνγκεμποργκ Μπάχμανν, της Χάννα Άρεντ, του Γκότφρηντ Μπενν και του Γκύντερ Γκρας, αλλά και ποιητές λιγότερο γνωστοί - πλην όμως αξιοπρόσεκτοι. Ορισμένοι εξ αυτών μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

"Μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο να γράφει κανείς ποιήματα" υποστήριζε ο Γερμανός φιλόσοφος Τέοντορ Αντόρνο. Οι ποιητικές φωνές, όμως, δεν βουβάθηκαν. Στίχοι εξακολούθησαν να γράφονται. Άλλοτε για να αποτυπωθεί ή να κατανοηθεί η τρέχουσα πραγματικότητα και άλλοτε για να σχεδιαστεί μια νέα πραγματικότητα. Γιατί η ζωή άντεξε να συνεχιστεί. Ακόμα και μετά το Άουσβιτς.