Μονόλογος; Επίλογος; Ή διάλογος;

Με τις σχετικές για το Μάθημα των Θρησκευτικών Αποφάσεις του ΣτΕ ο «χάρτης» για τη Θρησκευτική Εκπαίδευση στη χώρα μας αλλάζει ριζικά. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, επικαλούμενο, μεταξύ άλλων, ορισμένες διατάξεις του Συντάγματος, προσδιορίζει ότι ο γενικός σκοπός του Μαθήματος των Θρησκευτικών θα πρέπει να είναι η «εμπέδωση και ενίσχυση» της Ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης των μαθητών και μαθητριών, η οποία, σύμφωνα με το εν λόγω σκεπτικό, «διαμορφώνεται σταδιακά, πριν ακόμη από την έναρξη του σχολικού βίου, στο πλαίσιο της οικογένειας» (Απόφαση ΣτΕ 1749/2019 Ολομ.). Ταυτόχρονα, οι Αποφάσεις αυτές προβλέπουν και την εισαγωγή ενός εναλλακτικού μαθήματος για τους μαθητές και τις μαθήτριες που αιτούνται απαλλαγή. Είναι εύλογο ότι όλες αυτές οι εξελίξεις γεννούν νέες προκλήσεις: Πώς μεταφράζεται με παιδαγωγικούς όρους η διαδικασία της εμπέδωσης και ενίσχυσης της θρησκευτικής συνείδησης; Με ποιον τρόπο αυτό το εγχείρημα μπορεί να συνιστά μία παιδαγωγική διαδικασία, τηρώντας και ακολουθώντας τις προδιαγραφές που διέπουν ένα σχολικό μάθημα; Πώς θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα μάθημα, εγκεντρισμένο στην Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, και την ίδια στιγμή, να έχει την τόλμη να αφουγκράζεται τα αιτήματα του μοντέρνου κόσμου, να διαλέγεται με την ετερότητα - μιας και επιθυμεί να εδράζεται στην Ορθόδοξη θεολογία - και να χρησιμοποιεί λόγο που να «αντέχει» στην κριτική εντός του δημόσιου χώρου μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε πολλά άλλα, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις ο ανά χείρας συλλογικός τόμος.