0
Your Καλαθι
Νεκρά φύλλα
Προσανατολισμοί - Αυτοπροσδιορισμοί - Ταυτότητες - Υπερηφάνειες
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Ένα μικρό παιδί του καταπράσινου,
μια δεμένη φτερούγα, μετέωρη ανάμεσα
σε έναν πάνω ουρανό, και έναν κάτω...
δίδυμα αδέλφια, λες, που καθρεφτίζονταν στη λάμψη
των διάφανων νερών, εκεί όπου η αύρα,
σύντροφος των δέντρων που αφουγκράζονταν,
ερχόταν να ξυπνήσει με χάδι τρυφερό
τους αμίλητους κι ακίνητους ίσκιους.
Εκεί, κάποτε, τέλος ήταν καλοκαιριού, ήρθε μια φλόγα
καμωμένη από τραγούδι και φτερά· ένα κόκκινο πουλί.
Και, σκαρφαλωμένο πάνω στο κλαδί-γονιό μου,
άφησε την ψυχή του να ξεχειλίσει.
Από την τόση μου χαρά, ήπια αχόρταγα
από τον αφρισμένο τρύγο του πνεύματός του·
κάθε ίνα-φλέβα μου φτερούγιζε, θαρρείς,
βαθιά πυρακτωμένη από τη συγκίνηση.
Αλίμονο! Δεν πρόσεξα, ούτε άκουσα!
Αλλά όταν έπαψε, και πέταξε μακριά,
έμεινα αιχμάλωτο, ασθμαίνοντας λαχανιασμένο,
φυλακισμένο, ωσότου η φλόγα η αληθινή
της παγωνιάς άναψε τη φθινοπωρινή πυρά.
Τότε, ξαφνικά, η παλίρροια των χυμών
έκανε πίσω, σαν το κύμα· και ...έπεσα ...νεκρό.
μια δεμένη φτερούγα, μετέωρη ανάμεσα
σε έναν πάνω ουρανό, και έναν κάτω...
δίδυμα αδέλφια, λες, που καθρεφτίζονταν στη λάμψη
των διάφανων νερών, εκεί όπου η αύρα,
σύντροφος των δέντρων που αφουγκράζονταν,
ερχόταν να ξυπνήσει με χάδι τρυφερό
τους αμίλητους κι ακίνητους ίσκιους.
Εκεί, κάποτε, τέλος ήταν καλοκαιριού, ήρθε μια φλόγα
καμωμένη από τραγούδι και φτερά· ένα κόκκινο πουλί.
Και, σκαρφαλωμένο πάνω στο κλαδί-γονιό μου,
άφησε την ψυχή του να ξεχειλίσει.
Από την τόση μου χαρά, ήπια αχόρταγα
από τον αφρισμένο τρύγο του πνεύματός του·
κάθε ίνα-φλέβα μου φτερούγιζε, θαρρείς,
βαθιά πυρακτωμένη από τη συγκίνηση.
Αλίμονο! Δεν πρόσεξα, ούτε άκουσα!
Αλλά όταν έπαψε, και πέταξε μακριά,
έμεινα αιχμάλωτο, ασθμαίνοντας λαχανιασμένο,
φυλακισμένο, ωσότου η φλόγα η αληθινή
της παγωνιάς άναψε τη φθινοπωρινή πυρά.
Τότε, ξαφνικά, η παλίρροια των χυμών
έκανε πίσω, σαν το κύμα· και ...έπεσα ...νεκρό.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις