Ο πολιτειακός πατριωτισμός και το 1821

Μέσα στον επαναστατικό πυρετό, η δεκαετία του 1820 έθεσε κρίσιμα ζητήματα για τη δυνατότητα της αναγεννημένης ελληνικής πολιτικής κοινωνίας να λειτουργεί ως συλλογικό υποκείμενο. Ο οραματισμός των Εθνοσυνελεύσεων του Αγώνα αφορούσε μια πολιτεία ενεργών πολιτών, όχι ένα πολιτικό σύστημα βασισμένο σε ένα άθροισμα ιδιωτών. Από την άλλη πλευρά, η πνοή της αναγέννησης του ελληνισμού, με τις προοπτικές, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τα αδιέξοδα και τις παλινδρομήσεις που σημειώθηκαν, διαμόρφωσε μια νέα πραγματικότητα που ακολούθησε, με τρόπο συχνά προσαρμοζόμενο κατά το δοκούν, τις παραμέτρους της συγκρότησης των εθνικών κρατών του 19ου αιώνα. Στα κεφάλαια του παρόντος τόμου διερευνώνται οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πολιτειακών σχεδιασμών, της ιστορικής συγκυρίας και της εθνικής ταυτότητας.
Ο τόμος χωρίζεται σε τρία μέρη: α) Πολιτειακή Συγκρότηση και Πολιτική Κοινότητα, β) Εθνική Ταυτότητα και Διεθνές Περιβάλλον, γ) Κληρονομιά, Προκλήσεις και Προοπτικές. Κατ' αυτό τον τρόπο, επιχειρείται μια διεπιστημονική αποτίμηση επιμέρους πτυχών της πολιτειακής και εθνικής παρακαταθήκης της δεκαετίας του 1820.