Όταν σημάνουν οι καμπάνες

Κυριακή του Πάσχα του 1993: στο καμπαναριό και την αυλή του μοναστηριού της Όπτινα τρεις μοναχοί, ο ιερομόναχος Βασίλειος, ο μοναχός Θεράπων και ο μοναχός Τρόφιμος, έχασαν τη ζωή τους κάτω από το μαχαίρι ενός αντίθεου δολοφόνου.

Το μύρο, που ανέβλυσαν οι σταυροί των μνημάτων τους, μας υπέδειξε πολύ γρήγορα την παρρησία των τριών μαρτύρων ενώπιον του Κυρίου.

Μέσα από ημερολογιακά τους κείμενα, προσωπική αλληλογραφία, αλλά και μαρτυρίες και θαύματα, ας παρακολουθήσουμε δυνατές στιγμές της ζωής των τριών, θαυμαστών, σύγχρονών μας μαρτύρων.

Το βιβλίο εκδίδεται με την ευλογία της Ιεράς Μονής Μεγάλου Αντωνίου Αριζόνα και περιέχει έγχρωμο παράρτημα με φωτογραφίες από τον βίο των μαρτύρων, τους
διωγμούς εναντίον των χριστιανών και την καταστροφή πολλών ναών και μοναστηριών. Η Όπτινα, το κέντρο της πνευματικής ζωής μιας μεγάλης περιφέρειας, επλήγη και αυτή. Το 1938 ο τελευταίος ηγούμενος του μοναστηριού εκτελέστηκε και η μονή έκλεισε, ενώ τα χωράφια της μοιράστηκαν σε χωρικούς και το όμορφο καθολικό της έγινε κρατικό μουσείο. Λίγο όμως πριν από την πτώση του καθεστώτος η Όπτινα επεστράφη στην Εκκλησία και πολλοί από τους στάρετς της αγιοκατατάχθηκαν. Το μοναστήρι άρχισε να ανθεί και πάλι.

Το 1988 ο μετέπειτα Ιερομόναχος Βασίλειος εγκαταστάθηκε στην Όπτινα και μαζί με τους άλλους αδελφούς συμμετείχε στην ανοικοδόμησή της. Οταν τον ρωτούσαν αν έχει κάποια ιδιαίτερη επιθυμία έλεγε: «Μάλιστα, θα ήθελα να πεθάνω Πάσχα, την ώρα που χτυπούν οι καμπάνες».

Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες οι τρεις Πασχάλιοι μάρτυρες είχαν προείδει το μαρτυρικό τέλος τους και είχαν προετοιμαστεί για αυτό. Ο δολοφόνος τους επετέθη με μαχαίρι και παρόλο που οι μάρτυρες είχαν σωματική δύναμη δεν ανταπέδοσαν κακού αντί κακού με αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Είναι σήμερα φωτεινοί ομολογητές της Αγάπης.