Παλιές γερμανικές ιστορίες

Ο κάθε συγγραφέας ρίχνει μια βαθιά ερευνητική ματιά, και σ' αυτήν τού αποκαλύπτεται ο άνθρωπος στην τραγικότητα της κατάστασής του, έτσι όπως προέτρεψε και ο Φλωμπέρ: «Ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει μια τέτοια απύθμενη οδύνη, μια τέτοια απαρηγόρητη απελπισία, ώστε να πετάξει ως προσωπείο την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Σε τέτοιες στιγμές θα 'πρεπε οι φιλόσοφοι να παρατηρούν τους ανθρώπους». (Η πανώλη της Φλωρεντίας) Ελάχιστοι φιλόσοφοι έκαναν αυτό (τους εμπόδισε η δημοσιοϋπαλληλική τους ιδιότητα;), αλλά το έπραξαν πολλοί λογοτέχνες. Η συλλογή μας περιέχει παραδείγματα που το πιστοποιούν.

Περιεχόμενα:
Πρόλογος
1. Βίλχελμ Ράαμπε, «Έλζε φον ντερ Τάννε»
2. Αννέττε φον Ντρόστε-Χύλσχοφ, «Η οξιά των Εβραίων»
3. Έρμαν Έσσε, «Στου Πρέσσελ το περίπτερο του κήπου»
4. Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, «Ο φύλακας της σιδηροδρομικής διάβασης Τιλ»
5. Γκέοργκ Μπύχνερ, «Λεντς»
6. Στέφαν Τσβάιχ, «Επεισόδιο στη λίμνη της Γενεύης»
7. Γιάκομπ Φίλιπ Φαλλμεράυερ, «Άγιον Όρος»
8. Έρνεστ Βάις, «Ο γιατρός»