Προκόπι. Φωτογραφίες από αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών

Από τον Πρόλογο του βιβλίου

[...]
Στη φωτογραφία βλέπουμε τον κόσμο από την οπτική γωνία της κάμερας και μάλιστα από κείνη τη θέση που είχε κατά τη στιγμή που πατήθηκε το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής. Η οπτική γωνία, με την κυριολεκτική της έννοια, που επηρεάζει, αν δεν καθορίζει, την οπτική γωνία με τη μεταφορική έννοια. Οι γκρεμισμένες εκκλησιές, που τα ερείπιά τους έστεκαν ακόμη το 1951, σηματοδοτούν την αλλαγή που επήλθε τελεσιδίκως με την Ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο Αλεξιάδης αποτυπώνει το σκηνικό ενός δράματος χωρίς τον δικό του ιστορικό θίασο, ένα θέατρο άδειο, γκρεμισμένο ή με άλλους πρωταγωνιστές και κάποιες φορές με τον ίδιο καλεσμένο, guest star. Καταγράφει με το φακό του τον κόσμο που έζησε στα παιδικά και νεανικά του χρόνια, τους δρόμους, τις πλατείες, τα σπίτια των Ρωμιών συγχωριανών του, φωτογραφίζεται με τους Τούρκους φίλους που τον συντροφεύουν στην περιήγησή του. Παράλληλα επιχειρεί να καταγράψει απόψεις που συνθέτουν τη συνολική εικόνα του χωριού του. Ανεβασμένος στα υψώματα του Ντέντελι, του Ντεβρέτ και του Καγιά Καπού προσπαθεί να αγκαλιάσει όλο το Προκόπι, να το χωρέσει στο καρεδάκι μιας φωτογραφίας και να το πάρει μαζί του. Το μπλοκάκι των σημειώσεών του, όπου καταγράφει τις σκέψεις του και μ' αυτό στα χέρια αποθανατίζεται στις φωτογραφίες, δεν βρέθηκε. [...]