Προορισμός: Ταξίδι

Μια δίγλωσση έκδοση (ελληνικά/αγγλικά) συνοδεύει το αφιέρωμα
της 23ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στην εμπειρία του ταξιδιού – είτε αυτό αφορά την εξερεύνηση άγνωστων τόπων και τη συνάντηση με τον Άλλο, είτε αυτό
αναφέρεται σε συνθήκες εσωτερικότητας και στις διαδρομές της
φαντασίας. Ένα ξεχωριστό βιβλίο που υπενθυμίζει πως, ακόμα και
υπό συνθήκες περιορισμού, ο κινηματογράφος γίνεται διαβατήριο για τους πιο συναρπαστικούς κόσμους. Κείμενα στην ειδική
έκδοση γράφουν οι: Ορέστης Ανδρεαδάκης (καλλιτεχνικός διευθυντής του ΦΚΘ), Χρήστος Μήτσης (κριτικός κινηματογράφου),
Δημήτρης Κερκινός (του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκης και του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης),
Δημήτρης Πολιτάκης (δημοσιογράφος), Δάφνη Ματζιαράκη
(σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ), Πηνελόπη Πετσίνη (φωτογράφος και
θεωρητικός της φωτογραφίας), Λυδία Ξυνογαλά (αρχιτέκτονας),
Ορφέας Απέργης (ποιητής), Βασίλης Κεχαγιάς (δημοσιογράφος/κριτικός κινηματογράφου), Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου
(συγγραφέας/εικαστικός καλλιτέχνης) και Τάσος Μελεμενίδης
(δημοσιογράφος/κριτικός κινηματογράφου).
Αν ο κινηματογράφος τεκμηρίωσης υπήρξε από τις απαρχές
του συνδεδεμένος με το ταξίδι (από το τρένο των αδερφών Λιμιέρ έως τον σιδηρόδρομο που χρηματοδότησε τα πρώτα ταξίδια
του Φλάερτι στη γη του Νανούκ του Βορρά), το πρόταγμα της
καταγραφής της πραγματικότητας περιλαμβάνει αναγκαστικά μια
σημαντική μετακίνηση, ένα άλμα πίστης για την αλήθεια και την
πιστότητα της αναπαράστασης ενός κόσμου που ανοίγεται σε
μορφή .παραθύρου – είτε μιλάμε για το σινεμά ως παράθυρο στον
κόσμο, σύμφωνα με τον Αντρέ Μπαζέν, είτε για το interface του
υπολογιστή μας, τη συχνότερη, πλέον, έξοδό μας στον έξω κόσμο. Ένα αφιέρωμα στο ταξίδι που εστιάζει στο παρόν, τονίζοντας
τη σημασία της μετάβασης, της ρευστότητας, της προσαρμοστικότητας του ανθρώπου σε επισφαλή, αχαρτογράφητα περιβάλλοντα, αλλά και της ανάγκης του να ριζώνει στο προσωρινό. Έτσι,
αν η λέξη πραγματικότητα επανέρχεται με όλη της τη σκληρότητα
στην ημερήσια διάταξη, το ταξίδι μάς υπενθυμίζει πως η ίδια η
πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα μεταφορικό σχήμα λόγου: μια
σύμβαση για να συνομιλήσουμε για την ανθρώπινη κατάσταση,
μια διαρκώς κυμαινόμενη μεταβλητή που τείνουμε να τη θεωρούμε σταθερά. Αν η πραγματικότητα είναι απαραίτητα μια μεταφορά,
το σινεμά καταγράφει πώς η μεταφορά σε καιρούς κρίσης είναι η
μόνη πραγματικότητα.