Samios: Liber amicorum

Άρχισα να ζωγραφίζω βλέποντας τη φύση. Η φύση και η ελληνική παράδοση, αλλά και η βυζαντινή αγιογραφία μ' έμαθαν να ζωγραφίζω. Με τα χρόνια, έφυγε η φύση που έβλεπα και ήρθε η φύση που αισθανόμουν. Βλέπω το αντικείμενο σαν φυσικό φαινόμενο, αλλά το ζωγραφίζω σαν σύμβολο. Το σύμβολο που απεικονίζει τα αντικείμενο αυτό είναι η ζωγραφική μου.
Το θέμα που με πυροδοτεί κάθε φορά είναι ο έρωτας! Όλα ξεκινάνε από τον έρωτα, με την πλατιά έννοια. Δηλαδή, η ζωγραφική μου είναι η καθημερινότητα ιδωμένη με έναν τρόπο αρκετά μεταφυσικό. Λες και κάθε στιγμή που ζω είναι αιώνια. Διαγράφεται στον χρόνο χωρίς να αντιγράφει το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά την αίσθησή του. Αυτό άλλωστε είναι και η ποίηση. Πιστεύω δηλαδή ότι από το βίωμα, που θα είναι το θέμα του επόμενου έργου, υπάρχει ένα εσωτερικό φιλτράρισμα, ώστε αντιγράφοντας τα συγκεκριμένα συναισθήματα το έργο παίρνει όποια μορφή θέλει.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να ξεχάσω για λίγο τα μοντέλα, να κάνω μια βουτιά μέσα στην ψυχή μου και να βγάλω εικόνες της φαντασίας μου, αλλά και της αίσθησης της στιγμής. Η ανθρώπινη παρουσία, ωστόσο, εξακολουθεί να υποδηλώνεται παντού με μορφές εξωπραγματικές, μεταφυσικές, μαζί με αντικείμενα, όπως το τραπέζι, το πακέτο απ' τα τσιγάρα, το κρασί με το ποτήρι, ένα γράμμα που κάποιος είναι έτοιμος να γράψει, οι ψηλοτάκουνες γόβες. Το τραπέζι είναι η ιδέα του υπόβαθρου. Πάνω στο τραπέζι ακουμπάς κάτι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ακουμπάς ιδέες, ακουμπάς τη φαντασία σου. Πρόκειται για μια αυθαίρετη επιλογή, μια επιλογή που σε ξαφνιάζει αλλά και που σε ερεθίζει ποιητικά. Ο θεατής μεταφέρεται έται από τα ρεαλιστικό πρώτο επίπεδο σε ένα δεύτερο, υπερρεαλιστικό.
Οι πίνακές μου είναι σαν παραμύθια. Ο καθένας αφηγείται την ιστορία του. Γι' αυτό επιζητώ το κράτημα της φόρμας και όχι το σπάσιμό της. Διατηρώ τα περιγράμματα σε μια εποχή που τα φοβάται επειδή τα ταυτίζει με τη δογματικότητα. Το περίγραμμα συγκρατεί το υπερφυσικό στοιχείο, δεν με ενδιαφέρει η διάχυσή του στην επιφάνεια του τελάρου.