Στη δίνη της τέχνης: Όπερα - τάσεις και ανατροπές

Στη διάρκεια μιας πορείας τεσσάρων αιώνων, η όπερα γνώρισε εξελίξεις και μετατροπές. Από τον Monteverdi στη ναπολιτάνικη "opera - buffa", από τον "Ορφέα " του Gluck στην "grand opera" του Meyerbeer, από το "Gesamtkunstwerk" του Wagner στον "βερισμό", από τον Σαμάρα μέχρι τον Giacomo Puccini.
Παράλληλα, η όπερα γνώρισε ανακατατάξεις προσφοράς και αποδοχής.
Η προσφορά πέρασε από στάδια, διάφορα, πρωτοκαθεδρίας (κάποτε δικτατορίας) των συντελεστών της. Όπερα των λυρικών πρωταγωνιστών, μέχρι και τον 19ο αιώνα. Όπερα των αρχιμουσικών, στα μέσα του 20ού αιώνα. Όπερα του σκηνοθέτη αλλά και του σκηνογράφου και του ενδυματολόγου στις μέρες μας.
Η αποδοχή εκείνη πέρασε από το αριστοκρατικό κοινό των ιδιωτικών θεάτρων της Βενετίας του 17ου αιώνα στο μεγάλο διαταξικό κοινό του 19ου αιώνα. Σήμερα, χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας, έχει περάσει σ' ένα κοινό παγκόσμιο, θεατριζόμενο ή μη.
Το βιβλίο αυτό περιέχει τα πρακτικά του Διεθνούς Συμποσίου για την Όπερα που διεξήχθη στην Αθήνα, στις 17-18 Μαΐου 2010, με τίτλο "Στη Δίνη της Τέχνης: Όπερα - Τάσεις και Ανατροπές". Φιλοδοξεί να είναι το πρώτο εγχειρίδιο της μελλοντικής Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης, συνεισφέροντας με τους προβληματισμούς που αναπτύχθηκαν σε αυτό και αφορούν θέματα, όπως:
- Τα όρια ανανέωσης και αποδόμησης στην όπερα
- Ο σκηνοθέτης: ερμηνευτής ή δημιουργός
- Οι υπερπαραγωγές και τα όριά τους
- Η ομορφιά ή περί του μέλλοντος της μουσικής
- Μουσικό κείμενο στην όπερα: ερμηνεία ή αυθαιρεσία
- Σύγχρονη και "εκσυγχρονισμένη " παράσταση
- Η όπερα αύριο
- Κατεύθυνση σπονδών ενός νέου καλλιτέχνη που προσεγγίζει το χώρο της όπερας
- Η τέχνη: χώρος συντριβής ή χώρος έπαρσης;