Τέχνη Μη Τέχνη

Ο καλλιτεχνικός θεσμός έχει αποδεχθεί ότι τα πάντα δύνανται να καταστούν έργα τέχνης εφόσον είναι μοναδικά αντικείμενα, φτιαγμένα από έναν καλλιτέχνη. Τι γίνεται όμως όταν ο δημιουργός τους δεν έχει αυτήν την πρόθεση ή ούτε καν συνείδηση ότι φτιάχνει ένα έργο; Όταν το έργο είναι ανώνυμο; Όταν η ελευθερία της έκφρασης δεν τον ενδιαφέρει καθόλου; Όταν το έργο δεν είναι αντικείμενο αισθητικής ανιδιοτέλειας αλλά σεξουαλικού αισθησιασμού; Όταν το λογισμικό και όχι ο άνθρωπος έχει τον πρώτο λόγο στη δημιουργία; Όταν το έργο τέχνης εκδίδεται ως καθημερινή εφημερίδα; Και τι συμβαίνει όταν τα έργα τέχνης στην εποχή τους και μέχρι σήμερα παραμένουν αφανή; Αποτελούν εξίσου τέχνη με αυτά των μουσείων και των βιβλίων ιστορίας της τέχνης ή μία τέχνη δεύτερης κατηγορίας; Αυτά τα ερωτήματα πραγματεύεται η παρούσα έκδοση με αφορμή τα έργα που εκτέθηκαν στο φεστιβάλ RE-culture 4 που πραγματοποιήθηκε το 2016 στην Πάτρα με τις ακόλουθες θεματικές: τέχνη των ψυχικά ασθενών, ανώνυμη τέχνη, τέχνη από τη Βόρεια Κορέα, το γκράφιτι, το σεξ στην τέχνη, ψυχεδελική τέχνη και το ελλαδικό καλλιτεχνικό αντεργκράουντ. Παράλληλα, φιλοξενούνται αφιερώματα στα νέα μέσα και στους καλλιτέχνες: Τζούλιο Καΐμη, Τάκη Γερμένη και Αντώνη Βάθη μαζί με έργα που επελέγησαν μέσω ανοικτής πρόσκλησης για τις θεματικές του φεστιβάλ.