Θρύλοι του σύμπαντος VΙ

(συνέχεια από τον προηγούμενο τόμο)

Άνοιξε τα μάτια και άφησε έναν αναστεναγμό. Τα είχε κλείσει για ένα δέκατο του δευτερολέπτου και είχε χαθεί μέσα στον χρόνο, είχε βυθιστεί στο παρελθόν, σε έναν λήθαργο που λαχταρούσε να τον ρουφήξει. Έτριξε άθελα τα δόντια του, καθώς η θέρμανση της στολής του είχε αρχίσει να μην λειτουργεί καλά. Τα συστήματα της κατέρρεαν μέσα σε ένα απόκοσμο κρύο που έκανε τους πόλους της Γης να φαντάζουν σαν καλοκαιρινά θέρετρα διακοπών. Η θύελλα μεθανίου μαίνονταν γύρω του με απίστευτη μανία. Είχαν έρθει προς αναζήτηση ορυκτών, για να εξερευνήσουν τις δυνατότητες να στηθεί κάποιο ορυχείο, όταν τους είχε χτυπήσει η θύελλα αλύπητα. Παγωμένο πράσινο μεθάνιο πετούσε προς κάθε κατεύθυνση με απίστευτες ταχύτητες.
Η ατμόσφαιρα είχε παγώσει μέσα σε δευτερόλεπτα και τα ανώτερα στρώματα της είχαν γίνει ένα πέπλο θανάτου, που σάρωνε το έδαφος σα μηχανή προαιώνιου θανάτου.
Κοίταξε γύρω του, καθώς άκουγε στα ακουστικά του φωνές απελπισίας και τρόμου,
και ένιωσε για άλλη μια φορά τη μαγεία να τον τυλίγει. Κοίταξε εκστατικά το
περιβάλλον που απλώνονταν μπροστά στα μάτια του, την ατέλειωτη παγωμένη έρημο,
τον πρασινωπό ορίζοντα, τις στήλες του μεθανίου που υψώνονταν με αγεωμέτρητο τρόπο και τσακίζονταν σε δευτερόλεπτα και τότε τα μάτια του έκλεισαν πάλι και χάθηκε στο παρελθόν.

Η παρέα των παιδιών χώρισε ικανοποιημένη μέσα στην νύχτα και πήρε τον δρόμο του γυρισμού. Το παιδί όμως έμεινε εκεί, κοιτώντας το άπειρο του διαστήματος και τα τρία πολύχρωμα φεγγάρια, που έλαμπαν με μια τέτοια μαγεία, που το προκαλούσαν να απλώσει το χέρι του να τα πιάσει, να το βουτήξει μέσα στην άυλη θάλασσα των χρωμάτων τους, όμως ήταν τόσο μακριά του.

Ένιωθε πάλι το στήθος του να πνίγεται, έναν πανικό και μια ανησυχία να το γεμίζει. Κοιτούσε γύρω του λες και ήταν κλεισμένο μέσα σε τέσσερις τοίχους, σε ένα μικρό δωμάτιο, με τις ίδιες καθημερινές μυρουδιές, που στο τέλος γίνονταν αβάσταχτες, όμως όλα αυτά ήταν απλώς ο πλανήτης γύρω του.

Έπεσε στα γόνατα και έχωσε τα χέρια του μέσα στην άνυνδρη άμμο. Γέμισε τις χούφτες του και τις σήκωσε αργά προς τους μακρινούς πλανήτες και άφησε την άμμο να κυλάει αργά-αργά, σα μια ύστατη ικεσία, ένα κάλεσμα, μια ανείπωτη προσευχή.

Στους δρόμους σου θα ταξιδέψω

Τα άστρα θα χαράξω

Χορούς θα στήσω άπειρους

Στους δρόμους της φωτιάς

Του σύμπαντος τη λάβα

Στην μία αιώνια αναζήτηση χαμένος

Στου σύμπαντος το πόθο

Και σε ένα χορό ιερό

Εκεί

Χορεύοντας για πάντα

Σε ορίζοντες από μαύρες τρύπες

(συνεχίζεται)