Το έθνος πέραν των συνόρων

Είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούνται από τις ελληνικές αρχές «ομογενείς» σε μια χρονική στιγμή και «αλλογενείς» την επόμενη; Γιατί οι Έλληνες «της διασποράς» ψήφισαν μόνο μια φορά; Μήπως οι πολιτικές του ελληνικού κράτους απέναντι στην «ομογένεια» σχετίζονται πολύ λίγο με τη «μέριμνα » γι’ αυτήν και περισσότερο με ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις αντιλαμβάνονται ως συμφέρον του; Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ανάλογα την εποχή άλλες ομάδες ξεχνιούνται και νέες «ανακαλύπτονται»;
Ο τόμος εξετάζει τις στρατηγικές αντιμετώπισης «συγγενικών» εξωεδαφικών πληθυσμών του ελληνικού κράτους και τις διακυμάνσεις τους κατά τους δύο αιώνες ύπαρξής του, είτε πρόκειται για «αλύτρωτους» ή μειονοτικούς πληθυσμούς είτε για αυτούς της «διασποράς»: Ποιους πληθυσμούς επιλέγει να εντάξει στο έθνος και ποιους να αποκλείσει; Με βάση ποια ιδεολογία και με ποια κριτήρια το πράττει; Ποιους στόχους βάζει και τι επιτυγχάνει; Από τους έλληνες κεφαλαιούχους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον 19ο αιώνα μέχρι τους ομογενείς από την πρώην ΕΣΣΔ και από το ζήτημα της ψήφου των κοινοτήτων του «έξω Ελληνισμού» το 1863 μέχρι τη δημιουργία της ΕΡΑ5 ξετυλίγονται πολιτικές, που εν πολλοίς δεν συζητιούνται, είναι όμως εντέλει ιδιαίτερα σημαντικές τόσο ιδεολογικά όσο και ως προς τις συνέπειές τους. Σε κάθε μία από τις δεκαεπτά μελέτες μια έκπληξη περιμένει τον αναγνώστη, καθώς συχνά η παρουσίαση και ιδίως η ανάλυση των πολιτικών αυτών απουσιάζει από τη δημόσια ιστορία ή υποτάσσεται σε ιδεολογικά σχήματα και πολιτικές αντιπαραθέσεις.