Ράτενσκα ή Μεσοκαλόκαιρο

Πως μπορεί κάποιος να δώσει ένα όνομα σε κάτι που νομίζει ότι δεν υπάρχει; Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας αργαλειός και μια ανασκαφή εκτός από το γεγονός ότι και οι δύο λέξεις αρχίζουν από Άλφα; Τι μπορεί να διδάξει η "Διάπλαση των Παίδων" του Ξενόπουλου σε μια Μάνα που δεν γέννησε ποτέ; Και πόσο είναι εφικτό ένα Πυροβολισμός να προκαλέσει το τέλος μιας γέννησης και την αρχή μιας άλλης στην ίδια πάντα ζωή; Ένα Μεσοκαλόκαιρο του καινούργιου αιώνα, μια νέα γυναίκα που ξέχασε το όνομά της και ένα νεκρό σώμα που όσο ζούσε το φώναζαν Ράτενσκα θα διηγηθούν τη δική τους ιστορία, περπατώντας πάνω στα ξεχασμένα γέλια παλιών σκελετών. Μια ιστορία Αγάπης και Μίσους, ζωών περιστρεφόμενων η μία μέσα στην άλλη, με τους τόνους, τα κόμματα και τις τελείες τους, όλα τα σύμβολα μιας γήινης γραφής. Θα πουν μια ιστορία που αρχίζει με Πι και τελειώνει με Πι, κι ας είναι το σύμβολο του τέλους το Ωμέγα.
"Το δεύτερο γράμμα, αυτό που έγραψε ο Ράτενσκα στην αστυνομία, το έδωσε σε ένα κακόμοιρο λαχειοπώλη, νέο μα μίζερο, Λευτέρη τον λένε, με την εντολή να το παραδώσει στην Αστυνομία σήμερα κατά τις πέντε. Του έδωσε ένα δεκάευρω πριν την παράδοση και θα του έδινε ένα άλλο μετά. Ο καημένος ο Λευτέρης, το γράμμα θα το έχει δώσει ήδη και τώρα θα βρίσκεται έξω από το σπίτι του Ράτενσκα, αναζητώντας έκπληκτος το δεκάευρώ του ανάμεσα στα γαρύφαλλα που θα στολίζουν το φέρετρο. Πολύ λυπάμαι! Νοιώθω ότι εγώ χρωστώ αυτά τα χρήματα. Ίσως κάποτε καταφέρω να του το ξεπληρώσω".