Μικρή πραγματεία για τον ερωτικό χρόνο

Ο Έρωτας έχει απασχολήσει την ανθρώπινη φαντασία από τις απαρχές. Στην Δυτική γραμματεία έχει προσεγγισθεί ως αρχέγονη δύναμη, ως δαίμονας, ως στέρηση, ως πειρασμός, ως αμαρτία, ως εορτή, ως ενόρμηση, ως εμπόρευμα,, ως κυριαρχία, ως δεσμά. Στην «Μικρή πραγματεία για τον ερωτικό χρόνο» ο συγγραφέας μελετά τις διάφορες ιστορικές και φιλοσοφικές αναπαραστάσεις και προσλήψεις του έρωτα στο πλαίσιο του ερωτήματος του ερωτικού χρόνου. Δηλαδή, σύμφωνα με την ερμηνεία του συγγραφέα, του κοινού χρόνου που δημιουργείται μεταξύ δύο (τουλάχιστον) υποκειμένων μέσω του έρωτα, και που δεν είναι ούτε ατομικός, αλλά ούτε δημόσιος. Εξετάζοντας εν συντομία διάφορες προσεγγίσεις του έρωτα εν σχέση προς το χρόνο στη Δυτική γραμματεία, από τον Ησίοδο και τον Πλάτωνα έως τον Φρόυντ και τον Καστοριάδη, ο συγγραφέας θέλει να διασαφηνίσει τις ιδιαιτερότητες του ερωτικού χρόνου, τον συσχετισμό του με την κοινωνία και την ιστορία, καθώς και τη σχέση του με το πρόταγμα της αυτονομίας, προτείνοντας μια νέα ερμηνεία του έρωτα ως ελευθερία.