Κοινοί Τόποι, τεύχος 4 - Ιούνιος 2022

«Άφησέ με μόνη», επιθυμία και πόνος να είσαι μόνος. Έτσι βρισκόμαστε στο τέρμα της ερήμου· ήδη εξατομικευμένος και διαχωρισμένος, ο καθένας γίνεται ενεργός παράγοντας της ερήμου, την διευρύνει και την σκάβει, ανίκανος καθώς είναι να «ζει» τον Άλλο. Το σύστημα δεν αρκείται να παράγει την απομόνωση, αλλά γεννά την επιθυμία της, επιθυμία ανέφικτη που, μόλις συντελεστεί, αποκαλύπτεται ανυπόφορη: ο άνθρωπος ζητά να είναι μόνος, ολοένα πιο μόνος και συγχρόνως δεν υποφέρει τον εαυτό του μες στη μοναξιά του. Εδώ, η έρημος δεν έχει πια ούτε αρχή ούτε τέλος.

*

Η φυγή
Παναγιώτης Κονδύλης – Η τέχνη της μοναξιάς
Emil M. Cioran – Περί ατομικής και συμπαντικής μοναξιάς
Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης – Λαβύρινθος & Σκακιέρα

Ο ελάχιστος εαυτός: μισός αιώνας μετά
Νικόλας Γκιμπιρίτης – Οι μοναχικοί και η ιδιοκτησία τους
Garcia Tristan – Η μοντέρνα εμμονή της έντονης ζωής
Christopher Lasch – Η ναρκισσιστική προσωπικότητα του καιρού μας

Η συρρίκνωση της ανεμελιάς
Νικόλας Σεβαστάκης – Ατομικισμός και πολιτική σκληρότητα
Jacques Ellul – Η προδοσία της δύσης

Επίμετρο
Γιάννης Οικονομίδης – Οδηγούμαστε διαρκώς σε διαδοχικά ναυάγια
Κοινοί Τόποι – Γιατί δεν μπορούμε να αγαπήσουμε;