Οι νεκροί πια δε μας πονούν

Ξεκινώντας απ' τα πέτρινα χρόνια της εξορίας, το βιβλίο στρέφεται πίσω, στους προγόνους του Γιάννη Ρίτσου και στην οικογένεια της μητέρας του Ελευθερίας Βουζουναρά. Δυναμική φυσιογνωμία κρίσιμης σημασίας για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και των κατοπινών ιδεών του ποιητή η μητέρα του, μολονότι αναδύθηκε μέσ? από ένα συντηρητικό περιβάλλον ωσάν οδηγημένη απ' τη Μοίρα, τον μπόλιασε με τις προοδευτικές ιδέες της. Η καταγωγή της κι η διαμονή των δύο αδελφών της τον έστειλαν στον τόπο της γέννησής της μαθητή τού Γυμνασίου Γυθείου μαζί με την αδελφή του Λούλα Γλέζου, την ίδια εποχή με τον Νικηφόρο Βρεττάκο.


Στο βιβλίο παρουσιάζονται συγγενικά του πρόσωπα, πρόσωπα νεκρών που είναι συντελεσμένοι κι αμετάβλητοι. Απ' τα ντοκουμέντα και τις φωτογραφίες (1867-1950), όλα ανέκδοτα απ' τις συλλογές του συγγραφέα, εμφανίζονται μορφές απ? τα μαθητικά χρόνια του Γιάννη Ρίτσου εφόσον πέρασαν στην ποίησή του, λ.χ. στ?ν Τέταρτη διάσταση ? στο τερατώδες αριστούργημα. Φυσιογνωμίες, όπως η «θεία Όλγα», ο «θείος Λεωνίδας» ή ο μουσικοδιδάσκαλος Giocondo Moretti και χώροι, όπως το νησάκι Κρανάη, γύριζαν συνεχώς στις αναμνήσεις του μέχρι το Εικονοστάσιο ανωνύμων Αγίων. Τα θέματα δίνονται μαζί με την προσωπική εμπειρία του συγγραφέα απ' τον ίδιο χώρο.