Χωρίς αίσιο τέλος

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντεντέκτιβ, αναρχικός και μονόφθαλμος, παιδί των εξεγέρσεων του 1968 στο Μεξικό, καπνίζει μα δεν πίνει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αναζητά το έγκλημα, είναι το έγκλημα εκείνο που τον βρίσκει κάτω απ' την μορφή ενός νεκρού Ρωμαίου λεγεωνάριου που προσγειώθηκε στις τουαλέτες του γραφείου του. Ο Έκτορ λοιπόν ξενικά μια αλλόκοτη έρευνα όπου θα συναντήσει ένα ισορροπιστή (νεκρό κι αυτόν), έναν λοχαγό (που πεθαίνει), δολοφόνους (που θα πεθάνουν σύντομα) και... μια κοπέλα που αλληθωρίζει λίγο αλλά έχει ωραία πόδια. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να τελειώσουν άσχημα.

Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα μυθιστορήματα της πρώιμης αστυνομικής τετραλογίας του Μεξικανού συγγραφέα ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΙΜΠΟ ΙΙ με ήρωά τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σόυν, όπου εμφανίζονται όλα τα μοτίβα που τον έκαναν γνωστό : το χιούμορ και η άναρχη δράση σε άμεση σύνδεση με την πολιτική κατάσταση του σύγχρονου Μεξικού.





Κριτική

Ανάμεσα στους σημαντικότερους σύγχρονους αστυνομικούς συγγραφείς συγκαταλέγεται και ο πολιτογραφημένος Μεξικανός (Χιχόν, Ισπανία, 1949) Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, γνωστός στους έλληνες αναγνώστες από τα βιβλία του «Η σκιά της σκιάς», «Η ζωή η ίδια» και «Το ποδήλατο του Λεονάρντο» (όλα στις εκδόσεις Αγρα). Το Χωρίς αίσιο τέλος είναι το ένα από τα τέσσερα μυθιστορήματα της πρώιμης αστυνομικής τετραλογίας του με ήρωα τον 33ετή (όσα και τα χρόνια του Χριστού, αυτό έχει τη σημασία του) Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, έναν περίεργο τύπο, αναρχικό, παιδί των εξεγέρσεων του 1968 στο Μεξικό, που καπνίζει, δεν πίνει και ­παρ' όλο που ο Τσάντλερ μιλώντας για τον ήρωά του Φίλιπ Μάρλοου είχε δηλώσει ότι «ένας καλός ντετέκτιβ δεν παντρεύεται ποτέ»­ ψάχνει για νύφη. Ο Έκτορ δρα στην Πόλη του Μεξικού, την υπερτροφική πρωτεύουσα με τα εκατομμύρια των κατοίκων που συνεχώς γιγαντώνεται και απλώνεται στα προάστια και στην περιφέρεια εξαιτίας των ενδεών χωρικών που καταφθάνουν από τις εσχατιές της χώρας ψάχνοντας για εργασία.


Η ιστορία αρχίζει όταν ο ήρωας ανακαλύπτει έναν νεκρό ντυμένο με στολή ρωμαίου λεγεωνάριου στις τουαλέτες του γραφείου του, το οποίο μοιράζεται με έναν υδραυλικό και έναν ταπετσιέρη. Ο Έκτορ αναλαμβάνει, χωρίς κανείς να του το αναθέσει, μια έρευνα στη διάρκεια της οποίας θα συναντήσει περίεργους τύπους: έναν ισορροπιστή, έναν λοχαγό, μια κοπέλα που αλληθωρίζει, άλλους ζωντανούς και άλλους νεκρούς. Εκτός αυτού, παρατηρεί και άφθονα αλλόκοτα γεγονότα τα οποία λαμβάνουν χώρα στους δρόμους της πόλης, σουρεαλιστικές καταστάσεις που προκαλούν ιλαρότητα: ένας παπαγάλος φωνάζει «Γεια σου, κούκλα», δύο αστυνομικοί επιβάλλουν πρόστιμο σε μια γυναίκα που πουλάει καλαμπόκια, μια κοπέλα του κάνει δώρο ένα ζωντανό κουνέλι στο οποίο, όντας μεθυσμένος, απευθύνει τον λόγο. Κάποια στιγμή ο Έκτορ τελεί τον γάμο του στο δημαρχείο με ψεύτικα πιστοποιητικά υγείας, αγορασμένα από ψιλικατζίδικο, και μάρτυρες τα μέλη ενός τουριστικού γκρουπ.


Στην πραγματικότητα ο ήρωας είναι ένας μοναχικός άνδρας που περιφέρεται στην πόλη κουβαλώντας τη μοναχικότητά του όπως η χελώνα το καύκαλό της. Αυτό δεν τον ενοχλεί, έχει μάθει να μετακινείται «κλεισμένος σ' έναν έντονο εσωτερικό μονόλογο, στον οποίο αγκιστρώνονται θραύσματα αστικού τοπίου, πρόσωπα, θόρυβοι, κηλίδες χρώματος, εντυπώσεις». Δράση, περιπέτεια, μονομαχίες με πιστόλια και πολλή μοναξιά είναι τα στοιχεία που ανακαλύπτει ο αναγνώστης σε αυτό το μυθιστόρημα, το οποίο, μολονότι δεν φθάνει σε αρτιότητα το αριστουργηματικό «Ποδήλατο του Λεονάρντο», είναι γραμμένο με το γνωστό χιούμορ του συγγραφέα.

Φίλιππος Φιλίππου, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 18-02-2001