Τα θεατρικά ΙΙ

Ο θεατρικός λόγος του Πάρι Τακόπουλου είναι τόσο αναγνωρίσιμος και διαφέρων, όσο και το γέλιο του. Στα κείμενά του, είτε ποίηση είναι αυτά, μυθιστόρημα, διήγημα, είτε δοκίμιο-κριτική, υπάρχει ένας διαρκής διάλογος. Δηλαδή είναι όλα θέατρο. Ακόμα και η, λαμβάνουσα διαστάσεις Μεγάλου Ανατολικού, δίτομη προς το παρόν, Κενή Διαθήκη του, το πιο αν-αρχικό, γλωσσο-λογικά και παραλογοτεχνικά, ελληνικό μυθιστόρημα-Ιλισσός, το τόσο ευκόλως κατανοητό όσο και το Finnegans Wake του Joyce, από τον άλλο ποταμό Liffey, θέατρο είναι και αυτό. Κάτι άλλωστε πολύ -έστω και παρά φύσιν- φυσικό, γιατί οφείλει τη βιβλική του Γένεση στον Προτελευταίο των Μόνικιν, το πρώτο μονόπρακτό του, χωρίς αρχή και τέλος, που παρ' ολίγον η αφορμή του να γίνει η αρχή του τέλους του ίδιου του συγγραφέα.