Χαρτοφοβία

Τούτη εδώ είναι η ιστορία του μικρού Λεοπόλδου που δεν αγαπάει τα βιβλία. Δεν τα αντέχει με τίποτα! Όταν τα ανοίγει, τα γράμματα χορεύουν μπροστά στα μάτια του, ζαλίζεται και τον πιάνει απελπισία. Κανείς δεν τον καταλαβαίνει, και οι γονείς του -αν και είναι πολύ καλοί- τον πιέζουν να διαβάζει, να διαβάζει, να διαβάζει! Και του χαρίζουν βιβλία γιατί φοβούνται πως ο Λεοπόλδος θα μείνει ξύλο επελέκητο. Έτσι, έρχεται μια μέρα που δεν αντέχει πια και το σκάει απ' το σχολείο κι απ' το σπίτι.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μιλήσεις στα παιδιά για τα βιβλία. Μπορείς να τους πεις να διαβάζουν τα σχολικά βιβλία τους ταυτίζοντας έτσι την ανάγνωση με τα μαθήματα, να προτάξεις μια ηθική πλευρά σε αυτή τη δραστηριότητα, λέγοντας ότι το διάβασμα είναι κάτι καλό που καλλιεργεί τον άνθρωπο, να τονίσεις ότι διαβάζοντας παίρνεις γνώσεις και πλουτίζεις το λεξιλόγιό σου. Αυτές είναι μερικές από τις πλέον γνωστές απόψεις για τα αγαθά του διαβάσματος. Στο τελευταίο βιβλίο της γνωστής ιταλίδας συγγραφέως Σουζάννας Ταμάρο (γενν. το 1957) με τίτλο Χαρτοφοβία εμφανίζονται οι παραπάνω απόψεις στα λόγια και στις πράξεις των γονιών του μικρού Λεοπόλδου, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τον γιο τους να διαβάσει. Και ταυτόχρονα δείχνει πόσο εφιαλτική γίνεται η ζωή του παιδιού εξαιτίας αυτής της εμμονής. «Το παιδί πάσχει από χαρτοφοβία, μια καινούργια ασθένεια που εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο», διέγνωσε ο ψυχολόγος και σύστησε θεραπεία βασισμένη σε άλλες τρομερά κοινότοπες απόψεις όπως: «πρώτα διάβασμα και μετά παιχνίδι», «μακριά από την τηλεόραση και τα βιντεογκέιμς», «το καλό δώρο είναι ένα βιβλίο» κτλ. Στη συνέχεια ο Λεοπόλδος το σκάει από το σπίτι του για να σωθεί από τους εφιάλτες και καταλήγει στο πάρκο μιας μακρινής γειτονιάς παρέα μ' έναν τυφλό γεράκο που του διηγείται φανταστικές ιστορίες. Οταν στο τέλος αποκαλύπτεται ότι ο μικρός έπρεπε να βάλει γυαλιά, γιατί αυτό που τον απομάκρυνε από τα βιβλία ήταν ένα πρόβλημα στην όραση, είχε ήδη ξεπεράσει τον φόβο του για το διάβασμα χάρη στο ενδιαφέρον που του είχαν ξυπνήσει οι αφηγήσεις εκείνου του παππού.

Η Σουζάννα Ταμάρο σε αυτό το απλό βιβλιαράκι για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας καταλήγει σε μια μεγάλη σοφία: ότι, πέρα από οποιαδήποτε θεωρία, αυτό που πρέπει να έχουμε ως ενήλικοι κατά νου όταν μιλάμε στα παιδιά για το βιβλίο είναι να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι διαβάζοντας παίρνεις χαρά, ευχαρίστηση και απόλαυση, ότι έρχεσαι κοντά σε ανθρώπους, γνωρίζεις σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα και τα μοιράζεσαι με τους διπλανούς σου. Το βιβλίο είναι ο πιο φιλικός τρόπος για να ανοιχτείς στον κόσμο ακόμη και αν το ξεκίνημα της ανάγνωσης είναι δύσκολο και απωθητικό για πολλά παιδιά. Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας του Παιδικού Βιβλίου στις 2 Απριλίου, ημέρα των γενεθλίων του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, θυμίζουμε δύο ακόμη αξιόλογα παιδικά βιβλία με το ίδιο θέμα, το Μισώ το διάβασμα της Ρίτας Μάρσαλ (εκδόσεις Κάστωρ, 2001) και το Η περιπέτεια της Περιπέτειας της Ελένης Μαντέλου (εκδόσεις Πατάκη, 2000).



Μαρίζα Ντεκάστρο (παιδαγωγός και συγγραφέας βιβλίων για παιδιά)

ΤΟ ΒΗΜΑ , 30-03-2003