Χάνοντας την πατρίδα

Ο ανά χείρας τόμος αναφέρεται στους εξαναγκαστικούς εκτοπισμούς και τις πολιτικές εθνοκάθαρσης που εφαρμόσθηκαν με στόχο τον ελληνικό πληθυσμό των Οθωμανών υπηκόων κατά τους χρόνους του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Πηγές για την παρούσα εργασία αποτελούν ντοκουμέντα από τα Οθωμανικά αρχεία. Σε αυτόν τον σύντομο πρόλογο θα ήθελα να δώσω έμφαση σε τρία ζητήματα:

Το πρώτο αφορά τις διαφορετικές θεωρήσεις που ως γνωστόν επικράτησαν για πολλά χρόνια, ιδιαίτερα στην Τουρκία αλλά και στον ακαδημαϊκό χώρο της Βόρειας Αμερικής, στο θέμα των όσων διαπράχθηκαν εις βάρος των Χριστιανών στην Οθωμανο-τουρκική Ιστορία. Στην μια πλευρά ήταν η γνωστή ως επίσημη τουρκική εκδοχή η οποία υποστήριζε ότι με κανένα τρόπο δεν υπήρξε εξόντωση. Από την άλλη πλευρά βρίσκονταν τόσο οι ομάδες ανθρώπων που υπέστησαν τις σφαγές όσο και μία ευρεία ακαδημαϊκή κοινότητα, οι οποίες υποστήριζαν ότι όσα είχαν βιωθεί ήταν σφαγή και γενοκτονία. […]

Ένα δεύτερο σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ αφορά το γεγονός ότι όσα διαπράχθηκαν εναντίον των Ελλήνων της Μικρασίας υπήρξαν προάγγελος των όσων διαπράχθηκαν αργότερα εναντίον των Αρμενίων. […]

Το τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ αφορά μια παρατήρησή μου: Η παραδοσιακή ιστοριογραφία η οποία αναφέρεται στην περίοδο κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι ιστορικές έρευνες που ασχολούνται με τους εξαναγκαστικούς εκτοπισμούς/εξορίες και τις μαζικές σφαγές συμπεριλαμβανόμενης και της γενοκτονίας, απέχουν παρασάγγας μεταξύ τους.