Η Δερματοστιξία

Το 1911 ο Τανιζάκι δημοσιεύει την πρώτη του συλλογή με τίτλο ”Η Δερματοστιξία” στην οποία βρίσκεται και το παρόν ομότιτλο διήγημα όπου αφηγείται την ιστορία του ταλαντούχου νεαρού δερματοστίκτη Σεϊκιτσι, ενός ζωγράφου του οποίου οι υποβόσκουσες κρυφές επιθυμίες και σαδομαζοχιστικές ηδονές αποτυπώνονταν με μεγάλη επιδεξιότητα σε σάρκινους ”καμβάδες” της επιλογής του. Η άκρως λεπτομερής και φρικτά επώδυνη τεχνική του, η οποία προκαλούσε αφόρητους πόνους μέχρι λιποθυμίας στους πελάτες του τού χάριζε μια απερίγραπτη τέρψη. Το θέμα κλασικό και γνωστό στην δυτική μυθιστοριογραφία (που άλλωστε επηρέασε και ταυτόχρονα δέχτηκε επιδράσεις από την σινο-ιαπωνική λογοτεχνία και τεχνοτροπία), πραγματεύεται τον πόθο του καλλιτέχνη να ”εμψυχώσει” [μετουσιώσει θα λέγαμε] το αντικείμενο του πόθου του μεταμορφώνοντάς το μέσω της τέχνης του και συγχρόνως να μεταμορφωθεί και ο ίδιος. Εδώ το δέρμα γίνεται η η ψυχή του δημιουργού ή ορθότερα η απεικόνιση της ψυχής του. Και εφόσον μέσα της ελλοχεύουν δαίμονες και ανομολόγητα πάθη, θα κατασπαραχθεί τελικά από το ίδιο του το έργο.