Χώματα

Πηγαίναμε σαν να ήταν το μέρος αυτό γυρισμός των ανθρώπων. Μας τραβούσε μια έλξη και τα πόδια βάδιζαν χωρίς να βλέπουν τα μάτια. Κι ήταν ο τόπος όλων των νεκρών ανθρώπων. Μεγάλος, θεόρατος τύμβος. Και πιστέψαμε. Πως είναι το κάλεσμα των υπόγειων νεύρων που οδηγούσαν το πέλμα. Φτάσαμε όλοι την ώρα που είχε ανέβει ψηλά η σελήνη. Οι τόποι και τα δέρματα και τα μάτια. Σαν μια σύγκλιση καταιγίδων. Αλλά γαλήνια. Αλλά υπέροχη. Φύλλα σε δίχτυ που 'κλεινε γύρω κι από μέσα εμείς. Και κάτω από μας ένα απέραντο σπείρωμα μ' ατέλειωτα νεύρα.

Η κορφή του σαν τραγίσιο κεφάλι. Κι από πάνω το χιλιόχρονο ρόδο. Και στα μέσα του κατέβαινε ένα χωνί, όλο πιο λεπτό, φουσκώνοντας και αδειάζοντας σαν απ' τον ίλιγγο μιας ενέργειας που δεν ξαποσταίνει γιατί απ' αυτήν μηρυκάζει ο κόσμος. Τη φανταζόμασταν κατακλυσμένη. Λευκά παρακλάδια σε κόκκινο χώμα. Και την αισθανόμασταν να παφλάζει. Άνοιγε λίγο το φτέρωμα και τα πτερύγια τρεμοπαίζαν μέχρι την άσπρη ουρά της. Ήταν μια μήτρα στο σχήμα του ζώου. Θαμμένη στους παλιούς σκελετούς των ανθρώπων.