Melioribus annis

Αυτός ήταν ο κόσμος που μόλις είχε σβήσει και ο καθένας μας έβαζε τη σφραγίδα του, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του στον νέο κόσμο που ανέτελλε. Ήμαστε οι πρωτοπόροι και το χαιρόμασταν. Το χαιρόμασταν σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας έκφραση. Πειραματιζόμασταν με καινούργιες εμπειρίες και δοκιμάζαμε καινούργια πράγματα. Ονειρευόμασταν, αλλά συγχρόνως ακουμπούσαμε και το όνειρο, πιάναμε το άπειρο και το φέρναμε εκεί που έφταναν τα χέρια μας. Τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο. Ήμαστε ελεύθεροι χωρίς παρωπίδες και χαλινάρια που να μας εμποδίζουν από το να φτάσουμε το «όνειρό» μας.
Έφευγε η εποχή τού πρέπει και του «καθωσπρέπει». Οι τοίχοι, που είχαν υψωθεί από αιώνες, γκρεμίζονταν εκκωφαντικά. Παίζαμε, φλερτάραμε, τα φτιάχναμε, τσακωνόμαστε, χωρίζαμε, τα ξαναβρίσκαμε, γιατί «έτσι μας άρεσε!». Ήταν μια έκφραση που δεν είχε ειπωθεί στο παρελθόν με τόση ένταση από τόσο πολλούς. «Έτσι μας άρεσε!» Ο αέρας φυσούσε και σκόρπιζε προκαταλήψεις αιώνων.
Δεν υπήρχαν σύνορα και όρια. Η επιστήμη κάλπαζε, η μουσική ήταν στην καλύτερη φάση, ο κινηματογράφος άνοιγε καινούργιους ορίζοντες, η οικονομική ανάπτυξη δεν είχε προηγούμενο, ακόμα και στις χώρες που μόλις είχαν βγει από τον Μεγάλο Πόλεμο.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ήταν αδύνατον να είναι κανείς απαισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας.