Στο Βυζάντιο στα χρόνια του Ηράκλειου (πρώτο μέρος)

[...] Σηκώθηκε από το γραφείο και με πήγε στο εργαστήριό του. Εκεί, επάνω στο τραπέζι των πειραμάτων, βρισκόταν ένα σκούρο κομμάτι ξύλο, στενό και μακρουλό. Το έπιασα και το βρήκα εξαιρετικά σκληρό και βαρύ.
- Σαν σίδερο μοιάζει! έκανα με κάποιο θαυμασμό.
- Είναι σήμαντρο, μου εξήγησε χαμογελώντας ο θείος μου. Δεν έχεις ακούσει να μιλούν ποτέ για σήμαντρα;
- Πώς, απάντησα. Και βέβαια έχω ακούσει. Για την Αγιά Σοφιά δεν λένε, που είχε τριακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες;
- Μπράβο, Άλκη, έκανε ο θείος μου. Μόνος σου βρήκες αυτό που ήθελα να σου πω.
- Μη μου πεις, θείε, πως αυτό είναι ένα από τα σήμαντρα της Αγιά Σοφιάς! φώναξα, τρέμοντας από συγκίνηση.
- Όχι, όχι, ησύχασε. Είναι, όμως, από τη φημισμένη εκκλησία των Βλαχερνών. Αν την έχεις ακουστά, ήταν ένα από τα πιο παλιά κι από τα πιο σεβάσμια αγιάσματα του Βυζαντίου, που βρισκόταν στον μυχό του Κερατίου Κόλπου, στο βορειότερο άκρο της Βασιλεύουσας, σε μικρή απόσταση από τα Τείχη και από την περίφημη Πύλη των Βλαχερνών, όπου σύμφωνα με την παράδοση, παρουσιάστηκε η Παναγία το 626 μ.Χ., όταν πολιορκούσαν οι Άβαροι την Κωνσταντινούπολη, και τέτοιον τρόμο τους σκόρπισε, ώστε αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία.
- Ναι, ξέρω, είπα. Και από τότε ψέλνουμε στις εκκλησίες τον "Ακάθιστο Ύμνο", και το "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια". Στα χρόνια του Ηράκλειου έγινε αυτό, έτσι δεν είναι, θείε; [...]