Η μοναχική φώκια και το παλτό της κυρίας προέδρου

Πριν από οχτακόσια τριάντα οχτώ ολόγιομα φεγγάρια, στο «Χωριό των Λυπημένων Ψαράδων» κατέφτασε μια νεαρή και όμορφη Φώκια... Τι αλλαγές έφερε στη ζωή των κατοίκων του βυθού και του γιαλού η Φώκια αυτή; Γιατί άραγε ήταν τόσο μοναχική; Και τι ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε στο φίλο της το Καλαμάρι πως η λέξη «ισορροπία» ήταν η λέξη-κλειδί;






ΚΡΙΤΙΚΗ



Η Μοναχική Φώκια είχε φτάσει απροειδοποίητα στα χωριό Δωρέα, γνωστό και ως το «Χωριό των Λυπημένων Ψαράδων» πριν από τριάντα οχτώ ολόγιομα φεγγάρια. Αγνωστη μεταξύ αγνώστων, λιγομίλητη, ομορφούλα με το γυαλιστερό της τρίχωμα, εντυπωσίασε όλα τα πλάσματα. Και τα πλάσματα του βυθού και εκείνα του γιαλού.

Είχε βρει μια σπηλιά στην άκρη του χωριού, όπου εισχωρούσε η θάλασσα, και τι καλύτερο για το καινούργιο σπιτικό της. «Εδώ θα μείνω!» κι έμεινε. Ησυχη, δεν ενοχλούσε κανέναν, απολάμβανε όσα της έδινε απλόχερα ο τόπος που διάλεξε να εποικήσει. Κι ούτε που έδινε σημασία στα σχόλια του περιβάλλοντος, στα κουτσομπολιά των γλάρων, στα όσα έλεγαν τα λαβράκια, στις απορίες τη κυρα-Σουπιάς, στα ερωτήματα της Σμέρνας της Σουβλεροδόντας. Καλά περνούσε κι ας την αποκαλούσαν τέρας οι ψαράδες. Εδώ πρέπει να πούμε ότι το χωριό ονομαζόταν το «Χωριό των Λυπημένων Ψαράδων» διότι, όντως, οι ψαράδες ήταν λυπημένοι καθώς τα τελευταία χρόνια τα δίχτυα τους ήταν πάντα αδειανά. Περνούσαν ζωή στερημένη, με τα παιδιά τους ξενιτεμένα λόγω αναδουλειάς, η θάλασσα που ήταν μια ευλογία μες στα πόδια τους, τώρα άδειαζε από τα πλάσματά της που δεν εύρισκαν με τι να τραφούν, έφευγαν όλο μακριά, κοπαδιαστά, να βρουν άλλα πλαγκτόν, τα φύκια είχαν εξαφανιστεί, είχε κλονιστεί η ισορροπία, την οποία ανέλαβε να αποκαταστήσει η Φώκια. Ετρωγε τις γαρίδες οι οποίες έτρωγαν τα φύκια, τα οποία φύκια παρήγαγαν άφθονο πλαγκτόν, για να τραφούν τα ψάρια και να παρεμείνουν, για να τραφούν και οι άνθρωποι. Που μετονόμασαν το χωριό τους και πλέον η Δωρέα έγινε γνωστή ως το «Χωριό των Χαρούμενων Ψαράδων». Καινούργιες βάρκες, καινούργια ρούχα, επέστρεψαν τα παιδιά από την ξενιτιά, όλα καλά. Χάρη στη Φώκια. Αλλά αυτό κανείς σχεδόν δεν το γνώριζε...

Κι ήρθε η μέρα που η κυρία του Προέδρου του χωριού ζήλεψε το παλτό της κυρίας Νομάρχου, «τι όμορφο...» θαύμασε, «Δέρμα Φώκιας!» καμάρωσε η κυρία Νομάρχου. Αυτό ήταν. Την άλλη μέρα σε συγκέντρωση οι ψαράδες άκουσαν τον Πρόεδρο να τους λέει ότι όποιος σκοτώσει τη Μοναχική Φώκια θα πάρει το βραβείο του Καλύτερου Ψαρά. Με γάντζους, με καμάκια, με δίχτυα ξεκίνησαν για το κυνήγι της Φώκιας. Ενα καμάκι την πέτυχε κοντά στην καρδιά, ώρα ευτυχισμένη που το ωραίο θηλαστικό πλατσούριζε έξω από τη σπηλιά...

Το απέκτησε το παλτό της η κυρία Προέδρου. Το έχει κρεμασμένο στην ντουλάπα αχρησιμοποίητο, σκονισμένο, παλιωμένο, ξεχασμένο. Πού να το φορέσει; Η φτώχεια είχε ξαναγυρίσει στο χωριό, τώρα πιο άγρια. Χάθηκαν τα ψάρια, έφυγαν και τα παιδιά τους για την πόλη, όπου νοσούν από νοσταλγία για τη θάλασσα και το χρυσαφί φεγγάρι και το καθαρό αεράκι. «Με κατάλαβες; Πρόκειται για αλυσίδα! είπε η Φώκια. Α-λ-υ-σ-ί-δ-α! είπε ξανά, τονίζοντας μία μία τις συλλαβές...».

Θα ήθελα να σταθώ ιδιαιτέρως στη γραφή της Τζέμης Τασάκου. Πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν παρουσιάζει το διδακτισμό που παρατηρούμε σε παρόμοια βιβλία. (Κυκλοφορούν πολλά βιβλία για την οικολογία τελευταίως, αλλά ορισμένα από αυτά έχουν ωραία μηνύματα μεν, αδόκιμη γραφή δε). Η ιστορία της Μοναχικής Φώκιας έχει χάρη και χιούμορ, αίσθημα και όμορφη έκφραση, την περιπέτεια που ελκύει τα παιδιά, έξυπνους διαλόγους και, βεβαίως, πρωτοτυπία. Και παρά τον εύθυμο τρόπο γραφής, η ιστορία στο τέλος σου αφήνει μιαν έγνοια, μια κάποια θλίψη -σημάδι ότι η συγγραφέας πέτυχε το στόχο της, να ευαισθητοποιήσει, δηλαδή, το παιδί στη σχέση του με την πατρίδα όλων μας, τη Φύση.

Την ευχάριστη εικονογράφηση με τα ωραία της χρώματα και με τις επιτυχημένες φιγούρες της κυρίας Προέδρου και της κυρίας Νομάρχου, τους φωτεινούς ενάλιους κήπους, έκανε η Ερση Σπαθοπούλου.

Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν: «Το χρυσόδεντρο που τραγουδούσε», «Φοίβη, η ελαφίνα του φεγγαριού», «Εγώ, ο Κανέλος». Ηλικία: 7-10 ετών, αναλόγως.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 17/05/2002