Η καρδιά του κτήνους

Αν οι φιλόλογοι του μέλλοντος κάνουν καλά τη δουλειά τους θα πρέπει να ανακηρύξουν αυτό το βιβλίο σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Αυτό που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει είναι η γλώσσα του Τατσόπουλου. Μία γλώσσα με πολλά λόγια στοιχεία που έρχεται σε κωμική αντίθεση με τα διαδραματιζόμενα και αποτελεί το βασικό όχημα της ειρωνείας που διαπερνά όλο το βιβλίο, μία ειρωνεία που δομείται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο είναι η ανελέητη ειρωνεία που εκφέρεται από το λόγο του ήρωα-αφηγητή και έχει στόχο σχεδόν όλα τα πρόσωπα του έργου, δημιουργώντας ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Σε δεύτερο επίπεδο είναι η ειρωνεία των ίδιων των καταστάσεων και γεγονότων που έχουν στόχο τον ήρωα και τη ζωή του. Η ειρωνεία της ζωής θα κατατροπώσει την ειρωνεία του λόγου του ήρωα-αφηγητή. Στο τέλος του βιβλίου πολλές από τις σταθερές της ζωής του θα καταρρεύσουν και η αλαζονεία του θα εξαφανιστεί οριστικά.

Ένα από τα ελάχιστα βιβλία που από την αρχή σου προσφέρουν τέτοια απόλαυση, ώστε δεν μπορείς να τα αφήσεις παρά μόνο αφού (με λύπη) τα τελειώσεις.
Με την «Καρδιά του κτήνους» πάντως, ο Τατσόπουλος έφτασε σε ένα όριο το οποίο δεν μπόρεσε να ξεπεράσει με τα επόμενα μυθιστορήματά του. Και νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει.