Η άγουσα

[...] ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ τον χρόνο και τον χώρο των πραγμάτων φθάνεις εκεί που όλα αρχίζουν να γίνονται πιο διακριτά' φθάνεις στο σύνορο της νύχτας αναπαριστώντας τις πράξεις της ανθρώπινης τραγωδίας- κωμωδίας με έναν τρόπο οξύ και κρίσιμο, ακαθόριστα αισθητό, δημιουργώντας μια παράλληλη πραγματικότητα πλάι στην υπάρχουσα, που πολλές φορές, αυτή η άλλη, η διπλανή πραγματικότητα αποκαλύπτει πιο καθαρά τα όρια στις λεπτές συναισθηματικές και νοητικές πτυχώσεις του ανθρώπινου δυναμικού. Η «γέφυρα» που τείνει να ενώσει αυτά τα παράλληλα σύμπαντα στην φωτογραφική θέαση του Ιπποκράτη Ταυλάριου είναι «η άγουσα». [...]

[...] Ο φωτογραφικός κόσμος του Ταυλάριου είναι κόσμος «μύησης» αλλά και οίησης μπροστά σ' ένα τέμπλο πνευματιστικής συγκέντρωσης, που άλλοτε είναι η σαγηνευτική ματιά μιας «σύγχρονης» αγίας στην Ρόδο, άλλοτε ένας ρασοφόρος -στα Ιωάννινα- υπό το φως ενός κεριού που σφύζει στο σκοτάδι, ή ένα κορίτσι που διαβάζει ξαπλωμένο σ' ένα κρεβάτι στην Σαραγόσα. Ο θεατής είναι ελεύθερος να μπει σ' ένα παιχνίδι συνειρμών- προσκαλείται να συμμετάσχει στην «τελετή» , υπό τον όρο ότι βλέπει πραγματικά, ότι δύναται να οραματισθεί κι ο ίδιος, σπρώχνοντας τους συνειρμούς μέχρι το τελευταίο όριο, εκείνο που σε προσκαλεί να παραδοθείς στο τυχαίο. Αυτό που ξεκινά μέσα σε μια διαισθητική αθωότητα, καταλήγει-τελειώνει μέσα στην αθωότητα, έχοντας περάσει πρώτα μέσα από έναν κατωφερικό ίλιγγο μέσα από ρίγη σπονδής, απομόνωσης, κυριαρχίας εντέλει πάνω στο σώμα της ίδιας της μοίρας. Η μια φωτογραφία, το ένα σώμα, λειτουργεί σαν σημείο ενός άλλου σώματος. Το όλο σώμα λειτουργεί σαν σημείο για την ολότητα- για την φανέρωση της ψυχής και του πνεύματος στην πραγματική τους διάσταση' εκείνης της μόνιμα στοιχειωμένης τους κατάστασης. [...]

Γιώργος Αλισάνογλου, από τον πρόλογο του βιβλίου