Το τρίτο στεφάνι

Είπα "θα τον πάρω" και τον πήρα. Από ένα πείσμα. Ακριβώς επειδή δεν τον ήθελε κανένας απ' τους δικούς μου. Δεν εννοούσα να τους αφήσω ν' ανακατευτούν ακόμα μια φορά στις υποθέσεις μου και στη ζωή μου, όπως είχαν κάνει στο παρελθόν. Αρκετό κακό μου 'χαν
κάνει με τις ανακατωσούρες τους στην περίπτωση του Αργύρη. Δεν
ήμουνα πια δεκαοχτώ χρονών, όπως άλλοτε. Ήμουνα εικοσιεφτά.
Ήμουνα αυτεξούσια κι αποφασισμένη να κάνω του κεφαλιού μου.
Έκανα του κεφαλιού μου, κι έβγαλα τα μάτια μου!...





Ο Ταχτσής έχει πετύχει με θαυμαστό τρόπο το σκοπό του, να εξουδετερώσει την ψευδοποιητικότητα και τους ψευδοηρωισμούς της ελληνικής πεζογραφίας των τελευταίων εκατό ετών.
-Απόσπασμα κριτικής του ''Antioch Review''.