Ένα τραμ στη Λισαβόνα

«Άνοιξα την πόρτα της σουίτας. Ο Αντόνιο δεν είχε κλείσει τις δίφυλλες πόρτες ανάμεσα στα σαλόνια μας, κι είδα μια σχισμή φως κάτω από την πόρτα της κάμαράς του. Έκανα ένα βήμα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο κι έκλεισα σιγά την πόρτα πίσω μου. Είδα το σακάκι πάνω στην πολυθρόνα, πήρα το πορτοφόλι και ξανάβαλα τη φωτογραφία στη θέση της και το σακάκι στην πολυθρόνα. Και τότε, ακούω:
Το τρίξιμο του κρεβατιού, τη ζωική και ρυθμική οιμωγή του σομιέ, τη φωνή μιας γυναίκας που μου είναι άγνωστη, τη φωνή της Ιρέν, μια φωνή που βογκάει, που πνίγει μια κραυγή αλλά μετά δεν μπορεί να την κρατήσει άλλο μέσα της, σαν κραυγή πόνου, κι ύστερα μια μπάσα ανδρική φωνή, αγνώριστη, που ψιθυρίζει τεράστιες λέξεις, λέξεις των στιγμών εκείνων που κανείς ποτέ δε θα 'πρεπε ν' ακούει, που ούτε μπορώ να τις μεταγράψω εδώ.
Μένω εκεί, όρθιος, άλαλος, κεραυνοβολημένος, είμαι ο φαντάρος που τρεκλίζει, ακόμα όρθιος, ο φαντάρος που τον έχει ξεκοιλιάσει μια οβίδα, που δεν έχει καταλάβει ακόμα πως είναι νεκρός»

Στις ράγες ενός τραμ της Λισαβόνας, ένα αγόρι, ο Αντόνιο, γνωρίζει ένα κορίτσι, την Πάτα, με την οποία θα ζήσει τον μυθικό και αμάραντο έρωτα της πρώτης του νιότης, ένα όνειρο που θα καταρρεύσει, θύμα των πραγματικών συνθηκών της ζωής. Μετά από δέκα χρόνια, ο Αντόνιο επιστρέφει στη Λισαβόνα ως φωτογράφος και συναντά τον Βενσάν με το οποίο θα συνεργαστεί για ένα άρθρο της εφημερίδας στην οποία εργάζονται και οι δύο.
Ο Βενσάν θέλει να ξαναβρεί την Πάτα, να γιατρέψει την ανοιχτή πληγή στην ψυχή του Αντόνιο, κι έτσι να μπορέσει να κλείσει και τις δικές του ερωτικές πληγές. Αν, όμως, τα τραμ κινούνται πάνω σε ράγες, η ζωή των ανθρώπων συχνά εκτροχιάζεται και παίρνει αναπάντεχη τροπή...
Ένα βιβλίο που ξαφνιάζει με την απολύτως καλοζυγισμένη δοσολογία των συστατικών του. Ένα «ευτυχισμένο μυθιστόρημα» και μια καλοστημένη μηχανή αφήγησης από έναν δοκιμασμένο σύγχρονο στιλίστα.