Ρόπτρα

Ρόπτρα - χτυπήματα στις θύρες των σπιτιών που γνώρισαν το νεοκλασικισμό μέσω της Ευρώπης, που γνώρισαν τον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας, με ενδιάμεσους, των ερειπίων λάτρεις. Χτύποι στις θύρες, κόσμος που δρασκελούσε το κατώφλι, καλέσματα, βαφτίσια, γάμοι, γιορτές, πένθη και κλάματα. Φωτογραφίες του χρώματος, στιγμιαίες αποτυπώσεις του χρόνου στο αρνητικό και επιστροφή στο τύπωμα στο χρόνο μηδέν της κίνησης και της ακινησίας. Ελλάδα ηπειρωτική και Ελλάδα νησιωτική κτίσματα που επιμένουν ακόμη στην ύπαρξή τους, μόχθος επτά χρόνων, από το 1995 ώς το 2002, λήψεις σε χώρους αθηναϊκούς και της περιφέρειας (Κυκλάδες, Κρήτη, Επτάνησα, Μακεδονία, Θράκη, Ηπειρος, Πελοπόννησος). Ενας της πείρας δημοσιογράφος άγγιξε, θώπευσε, έκρουσε χεράκια επιθύρια, κρίκους, χαλκάδες, λάμες του λαξεύματος τέκνα, πουλιά που φώλιασαν στο μέταλλο, ζώα κοιμώμενα, γυναίκες βλοσυρές, γυναίκες χαρούμενες. Και από κοντά, μια λαογράφος - εθνολόγος που στην εισαγωγή της «Τα προσωπεία των οικουρών δυνάμεων», μιλάει για μια τέχνη ταπεινή και βιομηχανική, που όμως έχει μια δύναμη εσωτερική: «Τα χιλιοαγγιγμένα αυτά μικρογλυπτά νομίζω πως αποτελούν εξεικόνιση του αριστοτελικού ορισμού της εντελέχειας: είναι η μεταβίβαση της ύλης με την πρόσληψη μορφής από την αδρανή στην ενεργό κατάσταση. Κατανοούμε γιατί το μέταλλό τους δεν πρόκειται να ψυχράνει ποτέ».





[...] Επιθύρια χεράκια, κρίκοι, χαλκάδες, λάμες λαξεμένες με μεράκι στο χέρι, πουλιά έτοιμα να πετάξουν, μορφές ζώων ζωντανεμένες στο μέταλλο, πρόσωπα γυναικών με βλέμμα αυστηρό κι άλλοτε πάλι χαρούμενο. Όλα φωτογραφήθηκαν με την αγάπη και το ρομαντισμό μου. Όποτε γυρίζω τις σελίδες του λευκώματος έχω την ψευδαίσθηση ότι βαδίζω στα χνάρια μια περασμένης εποχής οριστικά πια χαμένης, χτυπώντας διακριτικά τις πόρτες αγνώστων. Τα ρόπτρα, ξεχασμένα πλέον, αποζητούν την επαφή. Θέλουν να ηχήσουν πάλι και πάλι, να «υποδεχθούν» τους επισκέπτες των νοικοκυραίων τους και να μηνύσουν σε όλους ότι δεν χάθηκαν απ' τη ζωή μας, ότι υπάρχουν. [...]

Από τον Πρόλογο του Π. Τσούλου στο βιβλίο