«Αμφί» και Απελευθέρωση

Όταν κοντά στο σούρουπο, μέσα στο Καπιτώλιο, άκουσα το πλήθος να υποδέχεται χειροκροτώντας τ' όνομά μου, δε θα 'λεγα πως ένιωθα στ' αλήθεια ευτυχισμένος τη νύχτα που ακολούθησε.
Ακόμη κι όταν το έριχνα σε γλέντια ή όταν έβλεπα τα σχέδιά μου να εκπληρώνονται, και πάλι δεν ήμουνα στ' αλήθεια ευτυχισμένος.
Αλλά όταν κάποιο πρωινό ξύπνησα με το χάραμα σφύζοντας από υγεία, ξεκούραστος κι ανάλαφρος, ρουφώντας με ηδονή την ώριμη ανάσα του φθινόπωρου.
Όταν ακτίκρυσα τ' ολόγιομο φεγγάρι να ξεθωριάζει στα δυτικά χάνοντας λίγο λίγο το σχήμα του μέσα στο φως του πρωινού.
Όταν περιπλανήθηκα στο έρημο ακρογιάλι, γδύθηκα και κολύμπησα γελώντας με τα δροσερά νερά και βλέποντας τον ήλιο ν' ανατέλλει.
Κι όταν ξάφνου στοχάστηκα πως ναι, ο αγαπημένος φίλος κι εραστής μου, γύριζε πάλι απ' το ταξίδι που μας χώρισε σε μένα, τότε, ω τότε ναι, ήμουν στ' αλήθεια ευτυχισμένος.
Τότε η κάθε ανασαιμιά του αέρα μου φαινόταν γλυκύτερη κι η κάθε μπουκιά που γεύτηκε έπιασε μέσα μου καλύτερα τη μέρα εκείνη.[...]

Γουώλτ Γουίτμαν (μετ.: Λ.Θ.)