Επιβίωση και ιερότητα

Ποια είναι η «φυσική κατάσταση» του ανθρώπου; Ποια η σχέση της με την ιερότητα; Γιατί οι πρώτοι άνθρωποι έκρυβαν τα οστά των νεκρών τους στα βάθη των σπηλαίων; Είναι τα σπήλαια, τόποι ιεροί που αργότερα κόσμησαν με τους ναούς τους οι Έλληνες.
Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε μέσα από μια διαίσθηση: ότι ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στον σύγχρονο άνθρωπο και τη φύση βρίσκεται κάπου στην πρώιμη ανθρωπότητα. Οι πρώτοι άνθρωποι που ζούσαν κυνηγώντας και συλλέγοντας καρπούς, είδαν στη φύση την ιερότητα. Όταν ο άνθρωπος άρχισε να ξαναδιαβάζει τον κόσμο μέσα από το λόγο στην Αρχαία Ελλάδα, την πρώτη ρίζα του δυτικού πολιτισμού, τούτη η θέαση του κόσμου δεν χάθηκε. Μετουσιώθηκε, έγινε μέρος της εποχής του ανθρώπου που εδώ καλούμε το ελληνικό κοσμοσύστημα.
Ο Οιδίποδας είναι ήρωας τραγικός, άνθρωπος ιερός: σηκώνει στους ώμους του την αμαρτία της αιμομιξίας, την πλέον αρχέγονη ιερή απαγόρευση. Ο Διόνυσος είναι πολύμορφος και πολυμήχανος σαν ένας πρωτόγονος θεός, ο μασκοφόρος δαίμονας της πόλης. Οδηγεί την πομπή των μυστών στο ναό της Μητέρας – Γης, Δήμητρας, εκεί όπου θα αναδυθεί μέσα από το σπήλαιο του Άδη, η Κόρη, Περσεφόνη. Ο Διόνυσος είναι το παιδί που στέκεται ανάμεσα στη Μητέρα και στην Κόρη, σαν μια εικόνα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα που επιστρέφει στην παιδική της ηλικία: η δημήτρια άποψη του κόσμου.