Δραπέτις

Μέσα σ' αυτή την αβάσταχτη άνοιξη χάσαμε τη Σμαράγδη. Δε φάνηκε ούτε στην τραπεζαρία για το δείπνο ούτε στη βραδινή προσευχή. Η θέση της άδεια, το κρεβατάκι της βουβό. Δε βρέθηκε σε καμιά γωνία, σε καμιά κρύπτη. Η Σμαράγδη δραπέτευσε. Δραπέτευσε, δραπέτισσα, δραπέτις. [...]

Η Σμαράγδη το αποτόλμησε, αφού κανένας πια δεν την περίμενε. Δεν ήθελε να μείνει παραμαγείρισσα ολοζωής στο ίδρυμα. Έμαθε πως για τέτοια την προόριζαν όταν πέθανε και η μητέρα της. Ζωηρή και νόστιμη, ερωτεύθηκε τον νέο σουστατζή που έφερνε τα λαχανικά. Κάθε μέρα περίμενε τον ιππότη της για να της χαρίσει τα γλυκά του βλέμματα και, με τρόπο, ένα μικρό δώρο της αγάπης του. Χτενάκι με χάντρες, βραχιολάκι, κρέμα για τα χέρια, άρωμα και ζαχαρωτά: καντιοζάχαρη και μάντολες για να προσφέρει και στις φίλες. [...]

"Θα σε κλέψω" είπε στη Σμαράγδη μια μέρα, κατεβάζοντας πλάι της ένα χοντρό ζεμπίλι με κρεμμύδια. Έπρεπε η φτωχή να τα καθαρίσει για το στιφάδο. Άρχισε κιόλας την άχαρη δουλειά. Ο λόγος του την συντάραξε. Δάκρυσε από χαρά. Τα κρεμμύδια την προστάτεψαν από τα άγρυπνα βλέμματα των άλλων γυναικών.