Η φαρέτρα του ονείρου

Ο Ιωάννης Θεοδοσίου στην πρώτη του ποιητική συλλογή Η Φαρέτρα του Ονείρου έρχεται να συστηθεί στον ποιητικό χώρο με ένα βιβλίο γεμάτο καρπούς μιας όχι ευκαιριακής σοδειάς, αλλά μιας σοδειάς που έχει τις ρίζες της βαθιά πίσω στον χρόνο. Κάθε ένα από τα 83 ποιήματα της παρούσας συλλογής συνδέεται και με μία ειλικρινή αποτύπωση στιγμών, γεγονότων, συμβάντων στην πορεία της ζωής του συγγραφέα. Είναι μια κατάθεση, μια εξομολόγηση, μια ανάγκη έκφρασης των έσω σε διαρκή μνήμη, αλλά και μια προσπάθεια αιχμαλώτισης της στιγμής, της μετουσίωσης του «τίποτε» ή του «όλου» σε καθαρή ποίηση: ένας πορφυρός ορίζοντας, ένας στοχασμός, ένας ήρωας, η απώλεια του γιου, το πένθος, ο αρραβώνας, μια ανήλιαγη γωνιά, ένα σονέτο του Σαίξπηρ, ένα ταγκό, το αυγουστιάτικο φεγγάρι, κάποια βουβά γενέθλια... Όλα ευθύβολα βέλη μέσα στην ποιητική φαρέτρα.
Ο Θεοδοσίου εμφανίζεται άλλοτε με ιμπρεσιονιστικούς και άλλοτε με εξπρεσιονιστικούς στίχους, αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ποίηση με τους όρους των καλών τεχνών. Πανταχού παρών το πηγαίο συναίσθημα και ο δουλεμένος λυρισμός, αλλά και η λατρεία της «στιγμής», της διαισθητικής και μυστηριακής αντίληψης του ποιητή για τον κόσμο. Με άλλα λόγια, όταν η Ζωή, ο Θάνατος και ο Έρωτας, αυτό το τρίπτυχο του κύκλου της ανθρώπινης φύσης και ύπαρξης συναντιέται, εκείνη δηλαδή την ευτυχισμένη στιγμή της ώσμωσης των τόσο ετερόκλητων συμβόλων στην ψυχή του ανθρώπου-ποιητή, τότε γεννιώνται - άλλοτε επώδυνα και άλλοτε ανώδυνα- οι ατόφιοι στίχοι. Σε αυτό το ουσιαστικό, υπαρξιακό πεδίο κινείται η ποίηση του Θεοδοσίου σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα.


ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ:

Η ΦΑΡΕΤΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Να ξαποστάσω έγειρα.

Απόθεσα
του ονείρου τη φαρέτρα
στης λεύκας τα ριζά.

Φύσηξε βοριάς
σαν αετίσιο πέρασμα
π’ αφύπνισε τους στοχασμούς μου.

Τα βέλη των ονείρων μου
έτοιμα να στοχεύσουν.

Πώς να στοχεύσεις
όταν το όνειρο ταλαντεύεται
στο φύσημα τ’ ανέμου;

Πλησίασα σιμά
άπλωσα το χέρι να τ’ αγγίξω.

Μάταια·
Ο φωτεινός ορίζοντας
έριξε άπλετο το φως του πρωινού.


ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μην σκέπτεσαι
πως δεν κλαίει ο ποιητής.

Το μελάνι των στίχων του
είναι το δάκρυ του.