Η αλμύρα που μίσησα

Στα χρόνια της ήδη συντελεσθείσης εδώ και καιρούς Επανάστασης του «Εγώ», μια ομάδα ετερόκλητων μεταξύ τους ανθρώπων και χαρακτήρων βρέθηκε, οδηγημένη από δικές της αποφάσεις ή αποφάσεις άλλων, να διάγει την καθημερινότητά της σε ένα μικρό νησί του Βορείου Αιγαίου. Μέσα στο γενικότερο προβληματισμό για το εάν οι αποφάσεις του κάθε ανθρώπου είναι πράγματι δικές του κι αν ο ανθρώπινος χαρακτήρας μπορεί να αλλάξει εξαιτίας κάποιου γεγονότος ή πάθους ή εάν απλά αυτό που φαντάζει ως αλλαγή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εξέλιξη προς εκείνο που ήταν να γίνει, στήνεται το σκηνικό των συγκρούσεων χαρακτήρων, παθών και συναισθημάτων, με απώτερο πάντοτε στόχο την κατάκτηση της ευτυχίας, μιας ευτυχίας με διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο για τον καθένα. Κεντρικός ήρωας ο Μιχάλης, ένας μεσήλικας οπαδός μιας νιτσεϊκής ερμηνείας της ηθικής, που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Αθήνα και να επιστρέψει μετά από είκοσι δύο χρόνια στο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο νησί και την αλμύρα του, που αγάπησε και μίσησε έντονα και παθιασμένα. Στην αλμύρα, που άλλοτε τόπος κι άλλοτε συναίσθημα υγρό, πότισε τους ανθρώπους και το ριζικό τους.