Χωρίς τη μαμά μου

Γεια σας. Με λένε Φωτεινή Αντύπα και είμαι δώδεκα χρόνων και κάτι μηνών. Πηγαίνω στην Πρώτη Γυμνασίου και ζω με τον μπαμπά μου και τον αδελφό μου, τον Βασίλη, σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Σε λίγες μέρες είναι τα γενέθλια της μαμάς. Αν ζούσε, θα γινόταν τώρα σαράντα χρόνων. Δεν ξέρω πόσο καλά τη θυμάμαι. Δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά αν τα μάτια της ήταν γαλάζια ή πράσινα, αν ήταν ψηλή ή κοντή –εμένα έτσι κι αλλιώς μου φαινόταν πολύ ψηλή γιατί τότε ήμουν μικρή– ή πόσο μακριά ήταν τα μαλλιά της. Θυμάμαι όμως ότι ήταν πορτοκαλί, ναι δε λέω ψέματα, η μαμά μου είχε πορτοκαλί μαλλιά. Θυμάμαι ακόμα μια μυρωδιά, ανακατεμένη λεβάντα και τριαντάφυλλο, να με χαλαρώνει λίγο πριν ανταλλάξουμε το τελευταίο φιλί της ημέρας. Ο μπαμπάς λέει πως ήταν το άρωμά της –έχει φυλάξει το τελευταίο μπουκαλάκι– αλλά μπα, δεν είναι ακριβώς η ίδια μυρωδιά.
Στο σπίτι, όμως, έχουμε πολλές φωτογραφίες. Τη μαμά κοριτσάκι, τη μαμά κοπέλα στο λύκειο, τη μαμά νύφη, τη μαμά έγκυο, πρώτα στον Βασίλη κι αργότερα σε μένα. Σίγουρα, ήταν πολύ όμορφη γυναίκα η μαμά μου. Έχω φτιάξει ένα άλμπουμ κατάδικό μου και το έχω στο δωμάτιό μου. Έτσι κρατώ μέσα στο μυαλό μου την πιο όμορφη εικόνα της.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου