Υπόθεση υστεροφημίας

Ο Αριστείδης πέθανε µε αναίδεια. Μια ζωή αντιµέτωπος µε τη µικροψυχία µας, µας έδωσε τα πάντα –εκτός από επιείκεια– κι εµείς, µε τη σειρά µας, του στερήσαµε τα πάντα, ίσως επειδή αναγνωρίζαµε την υπεροχή του, χωρίς βεβαίως να την οµολογούµε πουθενά. Η αγάπη και η αναγνώριση που στερήθηκε εδώ στο σπίτι του –ένα σπίτι ακατοίκητο– του προσφέρθηκαν πρόθυµα από αγνώστους στο νέο του περιβάλλον, αφού είναι πάντοτε άγνωστοι εκείνοι που µας ακούν.


Στα τέλη του ’89, ένα καρδιακό επεισόδιο του δηµιουργεί ανασφάλεια, του υπενθυµίζει ότι υπάρχουµε, κι ακόµα ότι µας χρωστάει απαντήσεις ανάλογες µε τη µικρότητά µας. Δεν έχει χρόνο, έχει όµως τον τρόπο. (Η περιουσία του είναι υπεραρκετή για να κεντρίσει την απληστία οποιουδήποτε.) Ο Αριστείδης, συνεπής στις αρχές του –όχι απαραίτητα σε αρχές κοινά αποδεκτές–, καταστρώνει ένα σχέδιο νοµότυπο, αναπάντεχο και σατανικό. Ύστερα συντάσσει τη διαθήκη του.


Ο θείος είναι φανερό ότι δεν µας εκτιµούσε. Συχνά µας έλεγε: «Σας υποπτεύοµαι γιατί µε δωρεάν προσκλήσεις στο χέρι, γίνεστε θεατρόφιλοι, κι όταν δεν σας αρκεί η δύναµή σας, δηµοκράτες». Οι προσφορές του µας µετέτρεψαν σε δικαστές του εαυτού µας. Έπρεπε να αναθεωρήσουµε –αν θέλαµε να επωφεληθούµε– αξίες δεκαετιών. Αν όµως ήτανε οι προσφορές του θείου ανήθικες, γιατί δεν τις απορρίπταµε εξαρχής;


Τελικά, οι όποιες αποφάσεις µας θα επηρέαζαν ή όχι στο µέλλον τις µεταξύ µας σχέσεις; Ο µετά θάνατον Αριστείδης θα εισέπραττε κάποτε έστω λίγη απ’ την αγάπη που τσιγκουνευτήκαµε; Και τι γίνεται, επιτέλους, µε την ανηθικότητα που µας περιβάλλει, αλλά η δειλία και η ανεκτικότητά µας τη συντηρούν;


Ο Αριστείδης πέθανε µε αναίδεια. ‘Όµως θα έπρεπε να το είχαµε προβλέψει. Αφού το ξέραµε ότι ήτανε πάντοτε πολύ απαιτητικός για να χωρέσει σε µία µονάχα ζωή.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου