Πεθαίνοντας στην Τερατούπολη

Αλητούπολη: μια αχανής πόλη στον πλανήτη Όαση, που κατοικείται από ανθρώπους και εξωγήινους.



Αλητούπολη: μια στοιχειωμένη μητρόπολη, όπου ολόκληρα κτήρια εξαφανίζονται και ξαναφυτρώνουν μέσα σε μια νύχτα, απόκρυφες σέκτες λατρεύουν τερατόμορφα όντα από το διάστημα, ναοί καταπίνουν τους πιστούς και η εικονική πραγματικότητα δεν απέχει καθόλου από την κανονική.



Αλητούπολη: το σκηνικό του απόλυτου εφιάλτη για τον Κρίστοφερ Ρούμπι, ένα νεαρό, ανυποψίαστο άντρα που βοηθάει τη φιλενάδα του να κάνει μια τελετή από το απαγορευμένο Νεκρονομικόν και βρίσκεται στο στόχαστρο αδίστακτων αποκρυφιστών, πιασμένος στα πλοκάμια της ίδιας της πόλης.



Το Πεθαίνοντας στην Τερατούπολη είναι ένα καταιγιστικό νουάρ θρίλερ σε cyberpunk φόντο, ένα εξαιρετικό υβρίδιο επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, δίχως όμοιό του στη λογοτεχνία του φανταστικού. Ο Jeffrey Thomas παίρνει τη Μυθολογία Κθούλου του H.P. Lovecraft, την τοποθετεί σε μια απάνθρωπη πόλη που παντρεύει τα πιο φρικτά όνειρα του Kafka και του H.R. Giger, και αναρωτιέται: Πώς μπορείς να ξεφύγεις από μια ζωντανή πόλη;



«Ένα αξέχαστο, συναρπαστικό μυθιστόρημα». Locus



«Με το Πεθαίνοντας στην Τερατούπολη ο Jeffrey Thomas δίνει νέα πνοή στη Μυθολογία Κθούλου και βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς στη λογοτεχνία τρόμου». Asimov's Science Fiction Magazine

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Στην παγκόσμια λογοτεχνία, είτε στο μυθιστόρημα είτε στη νουβέλα, αλλά και στο διήγημα ακόμη, σε πρώτο ή σε δεύτερο πλάνο, ακόμη κι όταν παραμένει εκτός αφηγούμενης ιστορίας, πρωταγωνιστεί ουσιαστικά, ούτως ή άλλως, η Πόλη.

Διότι είναι το μόνο υλικό σύμβολο, μέσω του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να οριοθετήσει τον χώρο και να υπολογίσει τον χρόνο -οι μηχανές που τους προσδιορίζουν έπονται. Κλασικό παράδειγμα η ομηρική Τροία. Εντός και εκτός των τειχών της ο άνθρωπος αναμετράται με τον εαυτό του σε μια απελπισμένη προσπάθεια να τον κατακτήσει. Αλλά με βάση την Πόλη πάντα και τις όποιες υπαρξιακές συμπαραδηλώσεις αυτή του επιβάλλει, ως συγκεκριμένος χώρος εντός συγκεκριμένου χρόνου. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις άλλες μητροπόλεις του κόσμου, πραγματικές ή φανταστικές. Από την αριστοφανική Νεφελοκοκκυγία έως την τευτονική Βαλχάλα, το ομιχλώδες βρετανικό Κάμελοτ μέχρι το επιβλητικό Μάτσου Πίτσου των Ινκας, κι από την κλασική Αθήνα έως την αυτοκρατορική Ρώμη, η Πόλη δεν είναι παρά η αρχιτεκτονική δημιουργία, της οποίας ο χώρος και ο χρόνος επιβάλλουν τα όριά τους καθορίζοντας, μέσω των δοκιμασιών, το μέλλον της ομάδας και του ατόμου, εγκαλούν τον άνθρωπο να αναμετρηθεί μαζί τους, να τους κατακτήσει, να τους υπερβεί και να δημιουργήσει στους λαβυρινθώδεις δρόμους της την ψευδαίσθηση της μυθολογίας του. Αυτή τη σύγκρουση με τα πλήθος μεταμφιεσμένα τέρατα της γήινης πραγματικότητας, που αποτελούν το έμψυχο σώμα της Πόλης, την είχε αντιληφθεί σε βάθος ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (1890-1937), ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς φαντασίας του εικοστού αιώνα. Οι «φανταστικές» πόλεις που οικοδόμησε η εκρηκτική φαντασία του, δεν είναι παρά οι συμβολικά σουρεαλιστικές αντανακλάσεις-προβολές των πραγματικών - αυτές υπήρξαν τα πρότυπά του. Στο αυστηρά συγκεκριμένης περιφέρειας τρομώδες παρακμιακό περιβάλλον τους, ο άνθρωπος καλείται να ανταγωνιστεί με τον χώρο και τον χρόνο, σε μια απεγνωσμένη πλην μάταιη προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσει το τερατωδώς ακατανόητο αίνιγμα μιας υποτιθέμενης (;) «άλλης πραγματικότητας».

Στα παρακμιακά, ερειπωμένα αστικά τοπία του Λάβκραφτ, ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον τρόμο του άγνωστου και αναζητά ένα νόημα «πίσω απ' αυτό», που πιθανώς και να μην υπάρχει, ή, και αν υπάρχει, είναι μάλλον καταδικασμένος εκ φύσεως να μην το «κοινωνήσει» ποτέ. Η σύγκρουση με τα φαντάσματα που δημιουργεί -και συνεχώς αναγεννά- η φαντασία του, προσδίνοντάς τους ρεαλιστικές διαστάσεις, είναι, βέβαια, αναπόφευκτη, και, φυσικά, τραγική.

Το διαπιστώνει ο Κρίστοφερ Ρούμπι, ο κεντρικός ήρωας-πρωταγωνιστής του ενδιαφέροντος μυθιστορήματος του Τζέφρεϊ Τόμας, καθώς περιφέρεται, δέσμιος και παγιδευμένος στη δηλητηριώδη μαγεία της, στην Πόλη-Οαση, που κατ' ευφημισμόν και μάλλον σαρκαστικά ονομάζεται έτσι, αφού στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια πόλη-κόλαση, οι δαίμονες της οποίας καραδοκούν σε κάθε γωνιά της. Στις περιπλανήσεις του, σε σκοτεινούς, επικίνδυνους δρόμους, σοκάκια, αδιέξοδα, αυλές, πλατείες, κέντρα, καταστήματα, οικίες, ναούς, έρχεται αντιμέτωπος με τερατώδη, εξωγήινα πλάσματα, εφιαλτικά όντα από άλλες διαστάσεις, υβριδικές οντότητες και αποκρουστικούς μεταλλαγμένους, μια κοινωνία φρικαλέων υπάρξεων που προέρχεται απ' τη Μυθολογία Κθούλου, του Λάβκραφτ, τα μέλη της οποίας μοιάζει να έχουν δραπετεύσει από τις σελίδες του Νεκρονομικού, ενός τρομαχτικού βιβλίου που έγραψε το 730 μ.Χ. ένας τρελός Αραβας ποιητής, ονόματι Αμπντούλ Αλχαζρέντ, καθ' υπαγόρευση εξωγήινων, υπερφυσικών πλασμάτων.

Η Πόλη στην οποία κινείται ο αγχωτικός ήρωας του Τζ. Τ., αναζητώντας κατά βάθος τη χαμένη του αθωότητα, τον περιβάλλει ασφυκτικά από παντού σαν ένας ζωντανός οργανισμός που τον διεκδικεί ως υπόδουλο υπήκοό της, αν όχι ως θήραμα και τροφή της. Κι αυτός πρέπει να της αντισταθεί και να την πολεμήσει, αν θέλει να επιβιώσει. Ο αγώνας του, ωστόσο, μοιάζει μάλλον άνισος, αφού η Πόλη αποδεικνύεται εκδικητική, ιδίως μάλιστα όταν «χάνει το παιχνίδι». Εκ φύσεως διεφθαρμένη, θα τον εξωθήσει στον φόνο. Κι αυτός, όντας υποχρεωμένος να συγκατοικεί με το κτήνος, μετέρχεται μοιραία τις μεθόδους του, προκειμένου να επιβιώσει, εφόσον δεν είναι δυνατόν να το εξημερώσει. Και μόνο το όχημα του έρωτα, έστω κι αν μοιάζει διαβρωμένο, μπορεί, ίσως, να τον οδηγήσει στον εξαγνισμό. Είναι το μόνο όπλο που διαθέτει, εξάλλου, το μόνο που του έχει απομείνει για να αντιμετωπίσει τα τέρατά της που τον παραμονεύουν άγρυπνα, ορατά και αόρατα, ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι -άσυλο, με την υπαρξιακή σημασία του όρου, έτσι κι αλλιώς έχει πάψει πια να υφίσταται- έτοιμα να του επιτεθούν και να τον καταβροχθίσουν. Εξυπακούεται, λοιπόν, ότι οι σχέσεις των ανθρώπων, επί συλλογικού και ατομικού επιπέδου, διαμορφώνονται μέσα στο χωροχρονικό πλαίσιο της Πόλης, υπό τη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει διέξοδος απ' αυτήν, ακόμη κι όταν εξέλθεις από την περιφέρειά της· διότι η πόλις σε ακολουθεί, σύμφωνα με τον μεγάλο σοφό Αλεξανδρινό. Ο λαβύρινθός «της», ως γνωστόν, είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Και εντός αυτού, όπως υποστηρίζει -και αποδεικνύει- ο δημιουργός του «Πεθαίνοντας στην Τερατούπολη», «όλα έχουν να κάνουν με τον χρόνο και τον χώρο».

Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζ.Τ., που μας πρωτοσυστήνεται με το ανά χείρας προαναφερθέν μυθιστόρημα, μοιάζει να το γνωρίζει πολύ καλά, καθώς επίσης και τις συντεταγμένες της φανταστικής λογοτεχνίας, την οποία και υπηρετεί. Το διαπιστώνει κανείς και από την ονομασία του εκδοτικού οίκου που διαθέτει, Νεκροπόλιταν Πρες, και από τους τίτλους των άλλων του έργων: Αλητούπολη, Διηγήματα 2001, Γράμματα από τον Αδη 2004, Ανίερες Διαστάσεις, Διηγήματα 2005, Μυστικός Τρόμος. Θα το διαπιστώσει -και επιβεβαιώσει- κι ο αναγνώστης τού εν λόγω μυθιστορήματός του. Ενα φανταχτερό, τρομώδες, φουτουριστικό, εξωγήινο παραμύθι επιστημονικής φαντασίας, που έχει οικοδομηθεί με τα υλικά της σύγχρονης όπερας του Διαστήματος. Η συνεχής, περιπετειώδης δράση του, την οποία αφηγείται με άνεση ο Τζ.Τ., εκτυλίσσεται στην προαναφερθείσα εξωτική, αλλά παρακμιακή Πόλη-Οαση, ενός άγνωστου, αφιλόξενου πλανήτη, χαμένου κάπου στα βάθη του Διαστήματος, τον οποίο έχουν αποικήσει κάποτε στο παρελθόν και γήινοι. Η εικονογράφηση των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων του, πλασμάτων και αντικείμενων, γίνεται με τις προδιαγραφές μεταμοντέρνου κόμικς. Το τρομώδες ύφος του και η δυσοίωνη ατμόσφαιρά του, καθώς επίσης και οι εγκιβωτισμένες ιστορίες του, παραπέμπουν εκ του μακρόθεν στη σκοτεινή, εφιαλτική ζωγραφική του Γκίγκερ, στον οποίον και οφείλουμε τα ανεπανάληπτα σκηνικά και τη μορφή του αρχικού, τρομαχτικού Αλιεν. Η Τερατούπολη, που δεσπόζει στο κέντρο του, με τις φρικαλέες τελετουργίες της και τους ακόμη πιο φρικαλέους εισβολείς της από κάποιο άλλο, εφιαλτικό χωροχρονικό συνεχές, λειτουργεί, όπως ήδη προειπώθηκε, ως ζωντανός οργανισμός. Ο Χ.Φ. Λάβκραφτ το γνωρίζει. Κι ίσως γι'αυτό κοιτάζει μελαγχολικά τον αναγνώστη απ' το βάθος του έργου και τον προειδοποιεί: Η Πόλη είναι η κατοικία του Τέρατος, κι αυτό κυκλοφορεί μεταμφιεσμένο σε Ανθρωπο. Ετσι κι αλλιώς, θα σε καταβροχθίσει. Μιλώ εξ ιδίας πείρας.



ΜΑΚΗΣ ΠΑΝΩΡΙΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 17/08/2007