Ο εθνικισμός των ελληνοκυπρίων

Το βιβλίο ασχολείται με τον εθνικισμό των Ελληνοκυπρίων από τη γέννησή του μέχρι το 1960. Δεν κάνει εξαντλητική περιγραφή των γεγονότων. Αναδεικνύει, αναλύει και ερμηνεύει όσα κρίνονται καθοριστικά για την εξέλιξή του. Ασχολείται με την εμφάνιση και τη στερέωση του εθνικισμού έως τον Β/ Παγκόσμιο Πόλεμο, την κουλτούρα της Δεξιάς και της Εθναρχίας τις δεκαετίες 1940 και 1950, την ΕΟΚΑ και την ιδεολογία της. Ασχολείται ακόμα με τις δύο τάσεις του ελληνοκυπριακού δεξιού εθνικισμού όπως παρουσιάστηκαν την περίοδο 1959-1960. Δίνει ιδιαίτερη σημασία στην αδυναμία αυτόνομης ιδεολογικής και πολιτικής έκφρασης της αστικής και της εργατικής τάξης, κάτι που επέτρεψε στις «προσωπικότητες» να έχουν πιο βαρύνοντα ρόλο απ? εκείνον που θα έπρεπε κανονικά να έχουν. Οι περιπτώσεις των Μακαρίου και Γρίβα είναι χαρακτηριστικές. Ο συγγραφέας αφιερώνει ένα σημαντικό κομμάτι του στην επιρροή της Ελλάδας, κυρίως τη δεκαετία του 1950. Το πώς το Κυπριακό επέδρασε στους Έλληνες και το πώς οι Έλληνες ενθάρρυναν τον εθνικισμό των Ελληνοκυπρίων. Η συμπεριφορά της ελληνικής Αριστεράς προς το εθνικιστικό κίνημα της Κύπρου αναλύεται ιδιαίτερα. Τέλος, δίνεται μεγάλο βάρος στη στάση του ΑΚΕΛ τόσο απέναντι στον ενωτικό αγώνα όσο και απέναντι στους Τουρκοκύπριους. Επειδή η Δεξιά ήταν ανέκαθεν η πρωτοπόρος δύναμη του τόπου, συνήθως προς τη λάθος κατεύθυνση, χρεώθηκε δικαίως τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη μετέπειτα τραγωδία της Κύπρου. Η "αμαρτωλή" ιστορία της Δεξιάς, όμως, θόλωσε ταυτόχρονα το τοπίο της αριστερής ευθύνης για την ανάπτυξη του εθνικισμού. Ο συγγραφέας προσπαθεί, όσο πιο αντικειμενικά και νηφάλια γίνεται, να αγγίξει τη σχέση Αριστεράς και εθνικισμού· ένα ζήτημα που είναι σχεδόν ταμπού.

Πρόλογος: Γιάννης Στεφανίδης