Ελληνικό Θέατρο VII

Η Διοικούσα Ειδική Επιτροπή τον υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών "Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη" αποφάσισε να εκδώσει σε δύο τόμους τη σειρά των θεατρικών κριτικών τον Άλκή Θρύλου-φιλολογικό ψευδώνυμο, όπως είναι γνωστό, της αείμνηστης Ελένης Ουράνη.
Η υψηλοστόχαστη και μεγαλόδωρη δημιουργός του Ιδρύματος περαιώνει τη διαθήκη της (15 Ιουνίου 1969) με την εξής τελευταία παράγραφο: " Ίσως μια έκδοση των κριτικών μου που αφορούν το θέατρο και παρουσιάζουν την ελληνική θεατρική ζωή πολλών ετών να μπορούσε να είναι εξυπηρετική και ωφέλιμη για τους μελετητάς". [...] Οι κριτικές του Άλκη Θρύλου, με το να καλύπτουν μισόν περίπου αιώνα θεατρικής ζωής, αποτελούν πολύτιμη χρονογραφία της. Μεγάλες και μικρές καλλιτεχνικές προσπάθειες επισκοπούνται με αδιάσπαστον ειρμό στις συγκεντρωτικές αυτές σελίδες των κειμένων της. Συνθέτουν μιαν Ιστορικήν εικόνα της συμβολής του Θεατρικού Λόγου στη σύγχρονη πολιτιστική εξέλιξη της Χώρας μας, με την παρουσίαση τόσον της εθνικής μας όσον και της ξένης δραματουργίας από ελληνικούς, κυρίως, αλλά και από ξένους θιάσους.
Η ουσιαστική αξία των κειμένων της Ελένης Ουράνη έγκειται στο γεγονός ότι δεν είναι γραμμένα με πνεύμα δημοσιογραφικής επικαιρότητας, άλλα με ανώτερη συναίσθηση κριτικής ευθύνης. Είναι προϊόντα ευρύτατης θεατρογνωσίας και συμπυκνωμένου κριτικού στοχασμού. Πασίγνωστη και αναγνωρισμένη πάγκοινα είναι η άκρα ευσυνειδησία, η αυστηρή αντικειμενικότητα του Άλκη Θρύλου. Επιτελούσε το έργο της με αποστολική πίστη, με αδιάπτωτο ενθουσιασμό, με ακαταπόνητο μόχθο. Η φιλεργία της ήταν παροιμιώδης. Δοσμένη ολοκληρωτικά στη λατρεία του Θεατρικού Λόγου, δεν εφείδετο κόπων τόσο για να ενημερώνεται, διαβάζοντας, στην παγκόσμια θεατρική κίνηση, όσο και για να παρακολουθεί, γράφοντας, φωτίζοντας, διδάσκοντας, τη ντόπια μας θεατρική ζωή. Με αυστηρά πειθαρχημένο ενδιαφέρον, δεν έλειπε από καμιά παράσταση, μεγάλων ή μικρών θιάσων, ακόμα και στα περίχωρα των Αθηνών, για να μη χάνει καμιά προσφορά στην Τέχνη, είτε από φτασμένους μεγάλους είτε από νιόφαντους μικρούς ιεροτελεστές της Θεατρικής Σκηνής.
Το πάθος της για το Θέατρο, πάθος ήρεμο και γαληνεμένο, μεταβαλλόταν σε θερμή αγάπη για τους εργάτες του. Τους έκρινε με αγάπη έκδηλη άλλα και με αντικειμενικότητα αδέκαστη. Όσο ήταν συγκινητικά υποκειμενική στις άλλες λογοτεχνικές της δημιουργίες, τόσο ήταν άτεγκτα αντικειμενική στην κριτική της τελετουργία. Το θάρρος της γνώμης της ήταν σταθερό και ανεπηρέαστο. Η γνώμη της, κι αν υποτεθεί λανθασμένη καμιά φορά, είχε πάντοτε στίλβουσαν τιμιότητα. (Γ. Αθανασιάδης-Νόβας, αποσπάσματα από τον πρόλογο του Α' τόμου)