Ο ύμνος εις την ελευθερία του Διον. Σολωμού και οι ξενόγλωσσες μεταφράσεις του

Ο συλλογικός αυτός τόμος συστεγάζει τον Ύμνον εις την ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, τις τρεις πρώτες φιλελληνικές μεταφράσεις του (γαλλικά-αγγλικά-ιταλικά), και τη βιβλιογραφική παρουσίαση 79 μεταφράσεων του, που προέρχονται από 16 γλώσσες και καλύπτουν το διάστημα 1824-1998.


Ο ΠΑΡΩΝ ΤΟΜΟΣ, αφιερωμένος στον Ύμνον εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού και στις ξενόγλωσσες μεταφράσεις του, εκφράζει την επιθυμία του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας να συμμετάσχει στον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή (1798 - 1998), επιθυμία που συμμερίστηκε το Υπουργείο Πολιτισμού, αναλαμβάνοντας τη χορηγία της έκδοσης. Γραμμένος τον Μάιο του 1823, μέσα στα πρώτα κρίσιμα χρόνια της ελληνικής επανάστασης, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν αναγνωρίζεται ως τριπλό ορόσημο: για τον ίδιο το δημιουργό του, για τη σύγχρονη ιστορία μας, και για τη νεότερη λογοτεχνία μας. Για τον εικοσιπεντάχρονο Σολωμό ο Ύμνος αποτελεί το πρώτο, μετά από τις πολυάριθμες ιταλόγλωσσες συνθέσεις του, εκτενές ελληνόγλωσσο έργο, με το οποίο θα διεκδικήσει την ταυτότητα του έλληνα ποιητή -και, μάλιστα, του εθνικού ποιητή, "του έλληνα Δάντη"- και θα κερδίσει όχι μόνον την καθιέρωσή του στον ελληνικό χώρο αλλά και την εξάπλωση της φήμης του στην Ευρώπη. Η άμεση αυτή καταξίωσή του συνδέεται ασφαλώς με τη συγκυρία της επανάστασης, από την οποία το ποίημα εμπνέεται και την οποία υπηρετεί, υμνώντας τους στόχους της και κάνοντας έκκληση στα φιλελληνικά αισθήματα της Ευρώπης, έκκληση που μεταφέρουν οι σχεδόν ταυτόχρονες (1824/5) μεταφράσεις του στα γαλλικά, στα αγγλικά και στα ιταλικά. Ακριβώς για τις υπηρεσίες του αυτές το ποίημα θα καθιερωθεί το 1864, τη χρονιά της ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα, ως ο εθνικός ύμνος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, στη γνωστή μελοποίηση του Νικόλαου Μάντζαρου, και ο Σολωμός ως ο κατεξοχήν εθνικός ποιητής της Ελλάδας.