Οι 4 εποχές μιας μαργαρίτας

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

[...]«Για να είναι η ζωή σου έτσι» είπε η Φωτεινή τότε «πάει να πει ότι κι εσύ είσαι έτσι. Όταν έρθει η στιγμή να αλλάξει ο κόσμος σου, θα είναι γιατί πρώτα εσύ άλλαξες μέσα σου. Αφού ακόμη δεν έχεις προσδιορίσει την ακριβή εικόνα της ζωής που θέλεις, είναι γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί η εσωτερική προετοιμασία γι’ αυτό. Δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα. Όλα γίνονται όταν είναι ο καιρός τους, ποτέ πριν. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι αυτοπαρατήρηση. Και μην ξεχνάς να βάζεις στόχους. Μικρούς στόχους έστω, που όμως είναι αληθινοί και τους θέλεις πραγματικά. Όταν η εικόνα δημιουργηθεί με σαφήνεια μέσα σου, η εξωτερική πραγματοποίηση είναι νομοτέλεια. Είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας, όσο και αν δεν το συνειδητοποιούμε[...]

[...]Οτιδήποτε συμβαίνει έχει τη συγκατάθεσή μας. Σου το έχω πει πολλές φορές. Η ελεύθερη βούληση είναι νόμος. Δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις και δεν διαθέτει ελαστικότητα[...]

[...]Στην κυριολεξία, εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου. Οτιδήποτε συμβαίνει στον προσωπικό σου κόσμο, το έχεις δημιουργήσει εσύ η ίδια. Μέσα στη μεγάλη εικονική πραγματικότητα, που έχουν δημιουργήσει οι χιλιάδες σκεπτομορφές της ανθρωπότητας, το δικό σου μάτριξ είναι αποκλειστικό δημιούργημα των δικών σου σκεπτομορφών. Επηρεάζει και επηρεάζεται ασφαλώς από το ευρύτερο. Και εδώ θα πρέπει να αναζητήσει ο καθένας από εμάς και την ευθύνη της προσωπικής του δημιουργίας, τη συμμετοχή του στη συνολική πραγματικότητα της ανθρωπότητας αλλά και το λόγο της ενσάρκωσής του στη συγκεκριμένη ροή ζωής, για να μιλήσουμε με όρους τρισδιάστατης πραγματικότητας».
Η Μαργαρίτα ανέλυε με δέος όσα άκουγε. Πώς ήταν δυνατό να είμαστε επιφορτισμένοι με τόσο μεγάλη ευθύνη και να ζούμε ανεύθυνα ως ανθρώπινα όντα; Πόσο πυκνό ήταν το πέπλο της λήθης, ώστε να έχουμε δημιουργήσει μια τόσο ζοφερή πραγματικότητα, αντί για τον παράδεισο επί γης, αφού αυτό προοριζόμαστε να κάνουμε εδώ;
Σαν απάντηση στις σκέψεις της, η Φωτεινή συνέχισε, δίνοντας απαντήσεις στις απορίες της.
«Όσο πιο χαμηλό, λοιπόν, κομμάτι της ύπαρξής μας δημιουργεί πραγματικότητα τόσο χαμηλότερης ποιότητας θα είναι αυτή. Φαντάσου έναν κόσμο που έχει δημιουργηθεί από φοβισμένους, αδιάφορους ή εκδικητικούς ανθρώπους. Θα είναι ένας κόσμος όπου επικρατεί αντίστοιχα ο φόβος, η ανασφάλεια και η άμυνα. Το μάτριξ που θα έχει δημιουργηθεί θα είναι εμποτισμένο από αυτά τα χαρακτηριστικά. Για να δημιουργηθεί μια διαφορετική πραγματικότητα, θα πρέπει να οραματιστεί κάποιος ένα διαφορετικό μάτριξ, το οποίο θα περιέχει χαρακτηριστικά ελευθερίας και θα υπερβαίνει έτσι τις χαμηλές δονήσεις των αρνητικών χαρακτηριστικών που έχουν δημιουργήσει οι προηγούμενοι και που φυσικά έχουν την τάση να αναπαράγονται. Φαντάσου τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει αυτό το ανώτερο πνεύμα και πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα.
»Φαντάσου τώρα έναν κόσμο που διαπνέεται από ασφάλεια, σεβασμό και αγάπη. Η εγκαταστημένη εικονική πραγματικότητα αποτελεί μια δομή που αυτοενισχύεται, βελτιώνοντας διαρκώς τον εαυτό της. Οι άνθρωποι μιας τέτοιας πραγματικότητας πριμοδοτούνται διαρκώς από το περιβάλλον τους, ώστε να δημιουργούν ολοένα και περισσότερο ανώτερες πραγματικότητες, ενισχύοντας παράλληλα το μάτριξ, το οποίο δονείται πλέον σε υψηλότερες συχνότητες, ολοένα και πιο κοντά σε εκείνες της ανώτερης πραγματικότητας.
»Αυτό που θα πω θα ακουστεί μεταφυσικό, αλλά είναι νομοτέλεια. Κάποια στιγμή δε γίνεται παρά οι πραγματικότητες αυτές να ταυτιστούν. Να γίνει, δηλαδή, ανάληψη της μιας προς και μέσα στην άλλη.
»Αυτός, ίσως, να είναι και ο πραγματικός σκοπός της δημιουργίας. Η ανθρώπινη πορεία, διαμέσου των ενσαρκώσεων, κατακτά τη γνώση των αντιθέτων. Τρώει από τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού και, με απαραίτητη προϋπόθεση τον ενδιάμεσο θάνατο, προχωρά στον ανώτερο δρόμο της τελειότητας. Αυτόν που θα μας οδηγήσει πίσω στην αρχική εστία, την πηγή μας, το Δημιουργό. Η γνώση των αντιθέτων όμως δεν μπορεί να αποκτηθεί στον Παράδεισο ούτε πουθενά αλλού παρά μονάχα σε έναν κόσμο προκλήσεων, εμπειριών και συναισθημάτων. Σε έναν κόσμο δημιουργημένο για αυτόν ακριβώς το σκοπό, με φύση διπολική, όπου καθετί που το απαρτίζει έχει διαρκώς και το αντίθετό του. Αν σκεφτείς για λίγο, δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που δεν έχει ταυτόχρονα και το αντίθετό του. Δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, ομορφιά χωρίς ασχήμια, ελπίδα χωρίς απόγνωση, χαρά χωρίς θλίψη, μέρα χωρίς νύχτα.
»Η ύπαρξη, γνωρίζοντας το ανώτερο σχέδιο, συμμετέχει με τη θέλησή της σε αυτήν την υπέροχη μαθητεία, προκειμένου όχι μόνο να υπερβεί την ψευδαίσθηση, αλλά και να επαναδημιουργήσει την πραγματικότητα, έτσι ώστε να ξαναγίνει όμοια με την αρχική. Με άλλα λόγια, η ύπαρξή μας είναι κομμάτι του Θεού και το σύμπαν είναι το δημιούργημά του. Ο κόσμος είναι το δημιούργημα του Είναι. Όσο μεγαλύτερη η ακεραιότητα του Είναι τόσο τελειότερος και ο εξωτερικός κόσμος, η υλική έκφραση της δημιουργίας. Για να ζήσει ο άνθρωπος σε παράδεισο, θα πρέπει να τον δημιουργήσει μόνος του. Αυτό επιβάλλει η ελεύθερη βούληση. Αν επιλέγει να ζει την κόλαση, κανένας δεν μπορεί να του το αρνηθεί»[...]
[...]«Καταλαβαίνεις τώρα» συνέχισε η Φωτεινή «γιατί έχουμε πει τόσες φορές ότι αυτό που ζούμε δεν είναι η αληθινή πραγματικότητα; Είναι μια σκηνή θεάτρου κι εμείς είμαστε θεατρίνοι που παίζουμε ρόλους. Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, την οποία δημιουργήσαμε οι ίδιοι, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά. Ο λόγος που το κάνουμε είναι για να ανυψώσουμε την εικονική πραγματικότητα σε τέτοια ποιότητα, ώστε να ταυτιστεί με την πραγματική, που είναι η αρχική δημιουργία. Όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε τον ίδιο σκοπό, έστω και χωρίς συνειδητή γνώση...... Στην πραγματικότητα, όλοι εργαζόμαστε για την πραγματοποίηση του ίδιου μεγάλου έργου».
«Δεν ξέρω αν πρέπει να ενθουσιαστώ ή να τρομοκρατηθώ από αυτά που λες», είπε προβληματισμένη η Μαργαρίτα Η φυλακή του μάτριξ που έχουμε δημιουργήσει δείχνει να είναι τόσο στερεή, που οποιαδήποτε προσπάθεια αποδυνάμωσής της φαίνεται να είναι μάταιη. Ή τουλάχιστον, οι προοπτικές να γκρεμιστεί είναι τόσο μικρές, που θα χρειάζονταν δισεκατομμύρια ενσαρκώσεις καθενός από εμάς, πριν ελπίσουμε ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο».
Η Φωτεινή γέλασε.
«Σκέφτεσαι πάλι με ανθρώπινο τρόπο. Είπαμε ότι για την ολότητα δεν υπάρχει χρόνος. Όλες οι δυνατότητες ενυπάρχουν την ίδια στιγμή στον “κάθετο” χρόνο του Τώρα. Στο γραμμικό χρόνο, ναι, μπορεί να χρειαστούν δισεκατομμύρια ενσαρκώσεις. Στην αιώνια διάσταση της “ταυτοχρονίας” όμως, συμβαίνουν στη μία και μοναδική στιγμή. Γι’ αυτό και δεχτήκαμε να συμμετέχουμε στο σχέδιο. Λες να είχαμε δεχτεί κάτι τέτοιο, αν η αίσθηση που είχε η αληθινή μας ύπαρξη ήταν ίδια με την αίσθηση που έχουμε σαν πεπερασμένες οντότητες;
»Για να σε κάνω όμως να αισθανθείς λίγο καλύτερα, θα σου προτείνω το εξής. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς ΤΩΡΑ, προσπάθησε να υπερβείς το μάτριξ ΤΩΡΑ, δράσε σαν ανώτερο ον ΤΩΡΑ και άλλαξε την πραγματικότητα ΣΗΜΕΡΑ. Θα επισπεύσεις τη “θεραπεία” αυτού του κόσμου και θα επιταχύνεις την ανάληψή του στη θεϊκή σφαίρα».
«Εγώ μόνη; Είμαι λιγότερο και από σταγόνα στον ωκεανό. Ακόμη και αν κατόρθωνα να δημιουργήσω τη δική μου πραγματικότητα έτσι όπως την περιέγραψες, η ευρύτερη πραγματικότητα δε θα αλλάξει παρά τόσο ελάχιστα, που σημαίνει ότι η αλλαγή θα είναι αμελητέα».
«Κάνεις λάθος. Η αλλαγή θα είναι τεράστια. Δεν μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθός της γιατί η οπτική σου είναι περιορισμένη. Και γιατί δεν κατανοείς τη σύνδεση που έχεις με τους άλλους. Η οπτική σου πάλι φταίει που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν μονάδα και όχι σαν κύτταρο ενός ενιαίου οργανισμού, γιατί έχεις δεχτεί την ψευδαίσθηση του κόσμου. Έχεις δεχτεί τις υποδείξεις που σου επέβαλλαν και χάνεις την αληθινή εικόνα. Όσο και αν σου φαίνεται εξωφρενικό, εσύ κι εγώ δεν είμαστε η Μαργαρίτα και η Φωτεινή, αλλά οι σπίθες της ίδιας θεϊκής φωτιάς που εκτοξεύτηκαν για να επαληθεύσουν τη θεϊκότητά τους. Μην επιτρέπεις στα μάτια σου να συντηρούν την ψευδαίσθηση. Κοίτα με τα μάτια της ψυχής και τότε θα δεις την αληθινή εικόνα[...]
[...]"Είναι απείρως μεγαλύτερη η συνεισφορά σου στο μεγάλο σχέδιο, Μαργαρίτα, από όσο νομίζεις αυτήν τη στιγμή. Μια χούφτα άνθρωποι μπορούν να προκαλέσουν τη μεταμόρφωση ολόκληρου του πλανήτη αυτήν εδώ τη στιγμή ή έστω στη διάρκεια μερικών χρόνων από τώρα, για να γίνω περισσότερο πιστευτή.
»Κάθε σκέψη σου, κάθε δράση σου, καλή ή κακή, μέσω των ακασικών πεδίων, μοιράζεται αυτόματα σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου και τους επηρεάζει καθοριστικά. Μόνο οι περιορισμένες αισθήσεις σου σε εμποδίζουν να το αντιληφθείς».[...]