0
Your Καλαθι
Ενενήντα σφυγμοί κι ένας κορέκτορας
Έκπτωση
25%
25%
Περιγραφή
Θαυματουργίες
Όσο να πεις, η ιστορία προϋποθέτει προϊστορία – κάτι που επισημάνθηκε βουβά πριν το διηγηθούμε. Έτσι που τώρα με άνεση μπορούμε να τρώμε κάρβουνα, την πυρωμένη μας διάσταση ή και να χορεύουμε πάνω τους, μαζί με τα φίδια, τον μεγαλοπρεπή μας φόβο. Ας τον γητεύσουμε να βγει απ’ το καλάθι του!
Κόκκινο του Επείγοντος, μαύρο της Διαφυγής, για κάθε πράξη, για κάθε έλεος
«Οι δεξιώσεις σφύζουν από ζωή –αυτό το ξέρουν όλοι–, μα περισσότερο όσοι απουσιάζουν, ασελγώντας στη μοναξιά, ανάβοντας όλα τα φώτα που παρεμβάλλονται στις διαδρομές: κουζίνα-σαλόνι-υπόγειο/ σοφίτα-υπνοδωμάτιο-τουαλέτα/ Υπόθεση-Επίθεση-Χαρά», γράφει στη νέα ποιητική της συλλογή Ενενήντα σφυγμοί κι ένας κορέκτορας, η Αθηνά Τιτάκη (γεν. Αθήνα, τα τελευταία 20 χρόνια ζει και εργάζεται στην Τρίπολη). Τρίτο βιβλίο μετά το ποιητικό Κατόπιν αιφνιδιασμού και τα [ποιητικά] αφηγήματα Ερωτικά σαφές. Τη φορά αυτή η παντοδυναμία του διορθωτή/κορέκτορα έρχεται να προδιαγράψει τη ζωή μας «Αναπόφευκτα» στα πλαίσια της τεχνολογίας, των μιντιακών συστημάτων (Τα στεγανά μιας πολύμορφης φύσης.// Τόσο που μας εντόπισε, και μας έβαλε να καθίσουμε στην καρέκλα με χαμηλό φωτισμό Ανάκρισης) και των μηχανισμών εξουσίας αβέβαιοι για την ασφαλή είσοδο και έξοδο.
Το βιβλίο είναι διαρθρωμένο σε τρεις σπονδυλωτές ενότητες Επισήμανση, Ετυμολόγηση, Απόδοση, με την κάθε μια να ορίζει το ασφυκτικό πλαίσιο της πορείας μας. Μια αλληλοδιαδοχή από εικόνες, επισημάνσεις, περιγραφές (με ανάλαφρο, εντούτοις, παιγνιώδη και υπολανθάνοντα περιπαικτικό λόγο) της ζοφερής πραγματικότητας που είμαστε καταδικασμένοι αν απολαύσουμε: «Ή πώς ένας ικανός ιατροδικαστής κι ένας στυγερός δολοφόνος μάς βγάζουν από τη δύσκολη θέση.»
Σύγχρονο εγχείρημα αντικαθρέφτισμα και απόηχος της εποχής μας μιας μακράς κρίσης (κι όχι μόνο οικονομικής) συνεπεία του νέου μιντιακού πλαισίου και της τεχνολογίας που έχει ήδη ενσωματωθεί μέσα μας ως δεύτερη φύση (ενδεχομένως και πρώτη):
[ ]Το είχαμε δει για ελκυστικό παιχνίδι. Του είχαμε δώσει κι όνομα, αν και στην πορεία το ξεχάσαμε, αφήνοντας σε συγγενείς και περιοίκους, την ανακουφιστική δουλειά της προσωποποίησης.
Παραδόξως, εκείνο ποτέ δεν μας λησμόνησε. Αν και θαμμένο τώρα προσεχτικάστις δαιδαλώδεις ρίζες μιας χαρουπιάς, από τα θραύσματά του μας στέλνειακατάπαυστα
Εύστοχες παρατηρήσεις,
Ρυθμικές ώσεις,
Κεκαλυμμένες προειδοποιήσεις
Πως οποιοσδήποτε, αν κάποτε, υπήρξε,
Ως οποιοσδήποτε πλέον μάς Στοχοποιεί. («ΠΡΟΤΟΜΗ»)
Με σαφήνεια, ουσία και φαντασία κάθε λέξη/τίτλος/στίχος/σειρά/διάστημα στα ποιήματα της Τιτάκη οργανώνεται ένα αλληλένδετο ενιαίο σώμα «Μιας άφατης προσωπικής ιστορίας» (με πολλούς αποδέκτες) όπου αποτυπώνεται η σύγχρονη πολυδαίδαλη πραγματικότητα σε όλη την έκσταση αι το μεγαλείο της. Από τα πιο ολοκληρωμένα έργα της νέας τάξης πραγμάτων. Πρωτοπόρα αφήγηση, μοντέρνα φόρμα, ρυθμός με το κλασικό του παρελθόντος να περνά στις νέες εκφάνσεις τού, παρότι απρόβλεπτου εντούτοις αφομοιωμένου πλέον, μέλλοντος:
[ ]Η Μπάμπω μάς άφησε χρόνους, τέλειωσαν και τα καρύδια στο σακί. Λέω να φυλάξω τον Καρυοθραύστη στο κομό να κρατήσει επιτέλους κλειστό αυτό το στόμα, κι έτσι περιοδικά θα βουρτσίζω μονάχα τη στολή του. [ ]
Κι έχω αυτιά μόνο για την όραση, μάτια για την ακοή, πολλές δουλειές κι άπειρες φούντες, μία ντουζίνα νάνους για το ξεχορτάριασμα του κήπου – τον έβδομο τον χάνουμε καθημερινά στις ανασκαφές, κι όμως φυλάμε χρόνια ένα πιάτο στο τραπέζι.
Νομίζετε πως δεν έχω πού να σταθώ. Αγαπητέ, ακούστε! μεταξύ μας:
Στέκομαι πάνω στο κιονόκρανο, κι είναι γερά ριζωμένο σε πετρώδες έδαφος.
Από κάτω μουρμουρίζει η θάλασσα κι όταν βουτώ, η αλήθεια, λερώνομαι από μια λάσπη που μόνο στα βουνά ευδοκιμεί.
Τη διατηρώ σε πλεγμένα κοφίνια και την απλώνω στις πιο απόμακρες παραλίες, βρέξει χιονίσει, για να γερνά η διαφυγή, να βρίσκουν δρόμο κι οι σκιές τις ώρες που βατεύονται τα Όνειρα.
Μια διαδικασία απελευθέρωσης, όπως λέει σ’ ένα στίχο της η ποιήτρια, φαίνεται πως αποτελεί το τωρινό της εγχείρημα και μάλιστα με όρους κρίσιμους και υλικά σχεδόν αδοκίμαστα, καινούρια μέσα στα νέα δεδομένα που μας επιφυλάσσει η νέα τάξη πραγμάτων. Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα τετελεσμένα, ποιο απάντηση δίνει η Τιτάκη:
Μπορούμε να ζούμε και με υποθέσεις –αν εδώ ήταν ένας καναπές, θα μπορούσε να υπάρχει κι ένα τραπεζάκι, ένα πολύπτυχο βιβλίο–, περιμένοντας το μαθηματικό συμπέρασμα που συνεχώς απομακρύνεται, διότι η κολοκυθιά είναι φυτό αναρριχητικό.
Κι έτσι ας περνάει ο καιρός «Εποικοδομητικά»? τα πρόσωπα να γίνονται κλαράκια με μαλλιά από την ίδια τους τη φλούδα, να παίζουν ωραία μονόπρακτα στον μικρομέγαλο χρόνο του διαλείμματος. Κι από μέσα κάποιος θα διαβάσει αργότερα όρθιος στο θρανίο
(δεν σε ακούμε, πιο δυνατά!):
«Νανά, να, ένα Ποίημα!»
Τέλος μην παραλείψουμε το χρώμα: το κόκκινο του Επείγοντος και το μαύρο της Διαφυγής/ Αλλά και την επιστήμη των μαθηματικών που θα χρειαστούν σε υπολογισμούς πολύπλοκων χρόνων: Δεν βουτάμε ποτέ τις πατούσες στο χρώμα – αυτά είναι Βήματα./ Kι επίσης γνωρίζουμε πως τα σκληρά μαθηματικά είναι, εντέλει, τα απλά μαθηματικά.
Όσο να πεις, η ιστορία προϋποθέτει προϊστορία – κάτι που επισημάνθηκε βουβά πριν το διηγηθούμε. Έτσι που τώρα με άνεση μπορούμε να τρώμε κάρβουνα, την πυρωμένη μας διάσταση ή και να χορεύουμε πάνω τους, μαζί με τα φίδια, τον μεγαλοπρεπή μας φόβο. Ας τον γητεύσουμε να βγει απ’ το καλάθι του!
Κόκκινο του Επείγοντος, μαύρο της Διαφυγής, για κάθε πράξη, για κάθε έλεος
«Οι δεξιώσεις σφύζουν από ζωή –αυτό το ξέρουν όλοι–, μα περισσότερο όσοι απουσιάζουν, ασελγώντας στη μοναξιά, ανάβοντας όλα τα φώτα που παρεμβάλλονται στις διαδρομές: κουζίνα-σαλόνι-υπόγειο/ σοφίτα-υπνοδωμάτιο-τουαλέτα/ Υπόθεση-Επίθεση-Χαρά», γράφει στη νέα ποιητική της συλλογή Ενενήντα σφυγμοί κι ένας κορέκτορας, η Αθηνά Τιτάκη (γεν. Αθήνα, τα τελευταία 20 χρόνια ζει και εργάζεται στην Τρίπολη). Τρίτο βιβλίο μετά το ποιητικό Κατόπιν αιφνιδιασμού και τα [ποιητικά] αφηγήματα Ερωτικά σαφές. Τη φορά αυτή η παντοδυναμία του διορθωτή/κορέκτορα έρχεται να προδιαγράψει τη ζωή μας «Αναπόφευκτα» στα πλαίσια της τεχνολογίας, των μιντιακών συστημάτων (Τα στεγανά μιας πολύμορφης φύσης.// Τόσο που μας εντόπισε, και μας έβαλε να καθίσουμε στην καρέκλα με χαμηλό φωτισμό Ανάκρισης) και των μηχανισμών εξουσίας αβέβαιοι για την ασφαλή είσοδο και έξοδο.
Το βιβλίο είναι διαρθρωμένο σε τρεις σπονδυλωτές ενότητες Επισήμανση, Ετυμολόγηση, Απόδοση, με την κάθε μια να ορίζει το ασφυκτικό πλαίσιο της πορείας μας. Μια αλληλοδιαδοχή από εικόνες, επισημάνσεις, περιγραφές (με ανάλαφρο, εντούτοις, παιγνιώδη και υπολανθάνοντα περιπαικτικό λόγο) της ζοφερής πραγματικότητας που είμαστε καταδικασμένοι αν απολαύσουμε: «Ή πώς ένας ικανός ιατροδικαστής κι ένας στυγερός δολοφόνος μάς βγάζουν από τη δύσκολη θέση.»
Σύγχρονο εγχείρημα αντικαθρέφτισμα και απόηχος της εποχής μας μιας μακράς κρίσης (κι όχι μόνο οικονομικής) συνεπεία του νέου μιντιακού πλαισίου και της τεχνολογίας που έχει ήδη ενσωματωθεί μέσα μας ως δεύτερη φύση (ενδεχομένως και πρώτη):
[ ]Το είχαμε δει για ελκυστικό παιχνίδι. Του είχαμε δώσει κι όνομα, αν και στην πορεία το ξεχάσαμε, αφήνοντας σε συγγενείς και περιοίκους, την ανακουφιστική δουλειά της προσωποποίησης.
Παραδόξως, εκείνο ποτέ δεν μας λησμόνησε. Αν και θαμμένο τώρα προσεχτικάστις δαιδαλώδεις ρίζες μιας χαρουπιάς, από τα θραύσματά του μας στέλνειακατάπαυστα
Εύστοχες παρατηρήσεις,
Ρυθμικές ώσεις,
Κεκαλυμμένες προειδοποιήσεις
Πως οποιοσδήποτε, αν κάποτε, υπήρξε,
Ως οποιοσδήποτε πλέον μάς Στοχοποιεί. («ΠΡΟΤΟΜΗ»)
Με σαφήνεια, ουσία και φαντασία κάθε λέξη/τίτλος/στίχος/σειρά/διάστημα στα ποιήματα της Τιτάκη οργανώνεται ένα αλληλένδετο ενιαίο σώμα «Μιας άφατης προσωπικής ιστορίας» (με πολλούς αποδέκτες) όπου αποτυπώνεται η σύγχρονη πολυδαίδαλη πραγματικότητα σε όλη την έκσταση αι το μεγαλείο της. Από τα πιο ολοκληρωμένα έργα της νέας τάξης πραγμάτων. Πρωτοπόρα αφήγηση, μοντέρνα φόρμα, ρυθμός με το κλασικό του παρελθόντος να περνά στις νέες εκφάνσεις τού, παρότι απρόβλεπτου εντούτοις αφομοιωμένου πλέον, μέλλοντος:
[ ]Η Μπάμπω μάς άφησε χρόνους, τέλειωσαν και τα καρύδια στο σακί. Λέω να φυλάξω τον Καρυοθραύστη στο κομό να κρατήσει επιτέλους κλειστό αυτό το στόμα, κι έτσι περιοδικά θα βουρτσίζω μονάχα τη στολή του. [ ]
Κι έχω αυτιά μόνο για την όραση, μάτια για την ακοή, πολλές δουλειές κι άπειρες φούντες, μία ντουζίνα νάνους για το ξεχορτάριασμα του κήπου – τον έβδομο τον χάνουμε καθημερινά στις ανασκαφές, κι όμως φυλάμε χρόνια ένα πιάτο στο τραπέζι.
Νομίζετε πως δεν έχω πού να σταθώ. Αγαπητέ, ακούστε! μεταξύ μας:
Στέκομαι πάνω στο κιονόκρανο, κι είναι γερά ριζωμένο σε πετρώδες έδαφος.
Από κάτω μουρμουρίζει η θάλασσα κι όταν βουτώ, η αλήθεια, λερώνομαι από μια λάσπη που μόνο στα βουνά ευδοκιμεί.
Τη διατηρώ σε πλεγμένα κοφίνια και την απλώνω στις πιο απόμακρες παραλίες, βρέξει χιονίσει, για να γερνά η διαφυγή, να βρίσκουν δρόμο κι οι σκιές τις ώρες που βατεύονται τα Όνειρα.
Μια διαδικασία απελευθέρωσης, όπως λέει σ’ ένα στίχο της η ποιήτρια, φαίνεται πως αποτελεί το τωρινό της εγχείρημα και μάλιστα με όρους κρίσιμους και υλικά σχεδόν αδοκίμαστα, καινούρια μέσα στα νέα δεδομένα που μας επιφυλάσσει η νέα τάξη πραγμάτων. Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα τετελεσμένα, ποιο απάντηση δίνει η Τιτάκη:
Μπορούμε να ζούμε και με υποθέσεις –αν εδώ ήταν ένας καναπές, θα μπορούσε να υπάρχει κι ένα τραπεζάκι, ένα πολύπτυχο βιβλίο–, περιμένοντας το μαθηματικό συμπέρασμα που συνεχώς απομακρύνεται, διότι η κολοκυθιά είναι φυτό αναρριχητικό.
Κι έτσι ας περνάει ο καιρός «Εποικοδομητικά»? τα πρόσωπα να γίνονται κλαράκια με μαλλιά από την ίδια τους τη φλούδα, να παίζουν ωραία μονόπρακτα στον μικρομέγαλο χρόνο του διαλείμματος. Κι από μέσα κάποιος θα διαβάσει αργότερα όρθιος στο θρανίο
(δεν σε ακούμε, πιο δυνατά!):
«Νανά, να, ένα Ποίημα!»
Τέλος μην παραλείψουμε το χρώμα: το κόκκινο του Επείγοντος και το μαύρο της Διαφυγής/ Αλλά και την επιστήμη των μαθηματικών που θα χρειαστούν σε υπολογισμούς πολύπλοκων χρόνων: Δεν βουτάμε ποτέ τις πατούσες στο χρώμα – αυτά είναι Βήματα./ Kι επίσης γνωρίζουμε πως τα σκληρά μαθηματικά είναι, εντέλει, τα απλά μαθηματικά.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
