0
Your Καλαθι
Το ΝΑΤΟ και η ευρωπαϊκή άμυνα
Έκπτωση
25%
25%
Περιγραφή
Με βάση τα τελευταία γεγονότα στην παγκόσμια κοινότητα, ο συγγραφέας, αναλύει την σχέση που συνδέει το ΝΑΤΟ με την ευρωπαϊκή ένωση, την άμυνα της. Έκδοση ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Τέσσερα άρθρα γύρω από το θέμα της ειρήνης στην Ευρώπη συγκροτούν αυτό το νέο βιβλίο της σειράς των Κειμένων Εργασίας του ΕΛΙΑΜΕΠ που εκδίδει ο Ι. Σιδέρης. Και τα τέσσερα συνολικά μόλις 40 σελίδες στηρίζονται στα νέα δεδομένα όπως τα διαμόρφωσαν οι συνθήκες που αφορούν την πορεία της ενωμένης Ευρώπης και επικύρωσε, εμμέσως τουλάχιστον, το ΝΑΤΟ με τη φαντασμαγορική σύναξη πενήντα σχεδόν ηγετών από ισάριθμες χώρες τον περασμένο Απρίλιο στην Ουάσιγκτον, στις εκδηλώσεις του χρυσού ιωβηλαίου της Ατλαντικής Συμμαχίας. Απόψεις γερά τεκμηριωμένες, ανάλυση σαφής, συμπεράσματα προσγειωμένα είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των άρθρων.
Στις υπόλοιπες 120 περίπου σελίδες του βιβλίου, στο Παράρτημα, καταχωρίζονται κείμενα τεκμηρίωσης σημαντικά και χρήσιμα: το λεγόμενο Κείμενο της Ουάσιγκτον που διατυπώνει τη στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ για τον 21ο αιώνα, το κείμενο που υπέβαλε η Ελλάδα σχετικά με τους γενικούς προβληματισμούς για την ανάπτυξη μιας κοινής αμυντικής πολιτικής από την ΕΕ, τη διακήρυξη της Βρέμης (Συμβούλιο υπουργών της ΔΕΕ), τη δήλωση του Συμβουλίου της Κολονίας για την ενίσχυση της ΚΕΠΠΑ και την πολύ σημαντική έκθεση της (γερμανικής) προεδρίας στο Συμβούλιο της Κολονίας για την ΚΕΠΠΑ.
Θέλω ιδιαίτερα να υπογραμμίσω μερικά σημεία των άρθρων που πιστεύω συμβάλλουν στην αναλυτικότερη αντίληψη των σημερινών διατλαντικών εξελίξεων.
Ο προσανατολισμός για την ένταξη της Ελλάδας στον χώρο του ευρώ, γράφει ο Θεοδωρόπουλος, δεν είναι απλώς ένας οικονομικός στόχος. Εχει και σαφή πολιτική διάσταση. «Τα σύνορα του κοινού νομίσματος είναι, καμιά φορά, πιο ασφαλή από τα σύνορα που ορίζουν εδαφικά πυραμίδες και συρματοπλέγματα», γράφει ερευνώντας το θέμα «Πόσο επηρεάζουν την Ελλάδα τα Κείμενα της Ουάσιγκτον». Και με την πολύχρονη πείρα στη δημόσια ζωή έχει να μας πει πόσο ανεδαφικά είναι τα συμβούλια πολιτικών αρχηγών, όπως επίσης μπορεί να τονίσει ότι «η χρησιμότητά τους στον σχηματισμό της λεγόμενης "εθνικής ομοψυχίας" υπήρξε πολύ μικρή αν μη και αρνητική».
Στις «Νέες προοπτικές ανάπτυξης της ευρωπαϊκής άμυνας», που εξηγεί ο Ιωακειμίδης, οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας έχουν, φυσικά, ιδιαίτερη βαρύτητα και ορθά υπογραμμίζεται ότι «οποιαδήποτε προοπτική για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής άμυνας δεν μπορεί και δεν πρέπει για την Ελλάδα να αντιμετωπισθεί μέσα από τον "παράγοντα Τουρκία"». Ο συγγραφέας δείχνει να αισιοδοξεί για την πορεία της διαδικασίας μέσα στην ΕΕ που θα καταλήξει σε κάποια μορφή ΚΕΠΠΑ, χωρίς φυσικά να θέτει χρονικά όρια για την πραγματοποίησή της.
Το κείμενο του Κουλουμπή («Δύο δρόμοι για την αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης») είναι φανερό ότι γράφτηκε διαρκούντος του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι γράφτηκε υπό συναισθηματική φόρτιση. Αλλωστε ο συγγραφέας του προτιμά να κάνει μια επί τροχάδην καταγραφή, πρώτον, των σεναρίων για «τη διάρθρωση του νέου διεθνούς συστήματος» μετά το Κοσσυφοπέδιο και, δεύτερον, να δείξει στον αναγνώστη του πού οδηγεί το άλφα ή το βήτα σενάριο, με σαφή προσδιορισμό των υπέρ και των κατά του καθενός. Ο αναγνώστης θα εκτιμήσει ασφαλώς την επιγραμματική διατύπωση των απόψεων του συγγραφέα, είναι όμως αμφίβολο αν θα ικανοποιηθεί από την περιορισμένη σκοπιά, δηλαδή τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, από την οποία είδε το μέλλον της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας.
Το Κοσσυφοπέδιο και η μετά από αυτό εποχή είναι διάχυτη και στην ανάλυση του Ντάλη για μια «Κοινή ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας στο κατώφλι του 21ου αιώνα» κατά τα φαινόμενα πρόκειται για νέα «σχολή» διεθνολογικής εκτίμησης. Εδώ έχουμε μια ιστορική, κυρίως, εξέταση της εξέλιξης του προβλήματος με υπογράμμιση πρόσφατων χαρακτηριστικών περιπτώσεων (απο-ουδετεροποίηση της Αυστρίας, ευρωπαϊκή αμυντική στροφή του Μπλερ) και με επισήμανση μερικών κρατικών διμερών ή πολυμερών προσεγγίσεων (Σεν Μαλό, Πέρτσαχ κ.ά.). Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι φυσικό ότι «η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει να συμμετέχει ενεργά και δραστήρια στη διαμόρφωση των αποφάσεων στα διεθνή fora και να προβάλλει τον ρόλο που επιδιώκει να παίξει», πράγμα που «απαιτεί περισσότερες ευθύνες από ό,τι στο παρελθόν».
ΣΤΑΘΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ
ΤΟ ΒΗΜΑ, 17-10-1999
ΚΡΙΤΙΚΗ
Τέσσερα άρθρα γύρω από το θέμα της ειρήνης στην Ευρώπη συγκροτούν αυτό το νέο βιβλίο της σειράς των Κειμένων Εργασίας του ΕΛΙΑΜΕΠ που εκδίδει ο Ι. Σιδέρης. Και τα τέσσερα συνολικά μόλις 40 σελίδες στηρίζονται στα νέα δεδομένα όπως τα διαμόρφωσαν οι συνθήκες που αφορούν την πορεία της ενωμένης Ευρώπης και επικύρωσε, εμμέσως τουλάχιστον, το ΝΑΤΟ με τη φαντασμαγορική σύναξη πενήντα σχεδόν ηγετών από ισάριθμες χώρες τον περασμένο Απρίλιο στην Ουάσιγκτον, στις εκδηλώσεις του χρυσού ιωβηλαίου της Ατλαντικής Συμμαχίας. Απόψεις γερά τεκμηριωμένες, ανάλυση σαφής, συμπεράσματα προσγειωμένα είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των άρθρων.
Στις υπόλοιπες 120 περίπου σελίδες του βιβλίου, στο Παράρτημα, καταχωρίζονται κείμενα τεκμηρίωσης σημαντικά και χρήσιμα: το λεγόμενο Κείμενο της Ουάσιγκτον που διατυπώνει τη στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ για τον 21ο αιώνα, το κείμενο που υπέβαλε η Ελλάδα σχετικά με τους γενικούς προβληματισμούς για την ανάπτυξη μιας κοινής αμυντικής πολιτικής από την ΕΕ, τη διακήρυξη της Βρέμης (Συμβούλιο υπουργών της ΔΕΕ), τη δήλωση του Συμβουλίου της Κολονίας για την ενίσχυση της ΚΕΠΠΑ και την πολύ σημαντική έκθεση της (γερμανικής) προεδρίας στο Συμβούλιο της Κολονίας για την ΚΕΠΠΑ.
Θέλω ιδιαίτερα να υπογραμμίσω μερικά σημεία των άρθρων που πιστεύω συμβάλλουν στην αναλυτικότερη αντίληψη των σημερινών διατλαντικών εξελίξεων.
Ο προσανατολισμός για την ένταξη της Ελλάδας στον χώρο του ευρώ, γράφει ο Θεοδωρόπουλος, δεν είναι απλώς ένας οικονομικός στόχος. Εχει και σαφή πολιτική διάσταση. «Τα σύνορα του κοινού νομίσματος είναι, καμιά φορά, πιο ασφαλή από τα σύνορα που ορίζουν εδαφικά πυραμίδες και συρματοπλέγματα», γράφει ερευνώντας το θέμα «Πόσο επηρεάζουν την Ελλάδα τα Κείμενα της Ουάσιγκτον». Και με την πολύχρονη πείρα στη δημόσια ζωή έχει να μας πει πόσο ανεδαφικά είναι τα συμβούλια πολιτικών αρχηγών, όπως επίσης μπορεί να τονίσει ότι «η χρησιμότητά τους στον σχηματισμό της λεγόμενης "εθνικής ομοψυχίας" υπήρξε πολύ μικρή αν μη και αρνητική».
Στις «Νέες προοπτικές ανάπτυξης της ευρωπαϊκής άμυνας», που εξηγεί ο Ιωακειμίδης, οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας έχουν, φυσικά, ιδιαίτερη βαρύτητα και ορθά υπογραμμίζεται ότι «οποιαδήποτε προοπτική για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής άμυνας δεν μπορεί και δεν πρέπει για την Ελλάδα να αντιμετωπισθεί μέσα από τον "παράγοντα Τουρκία"». Ο συγγραφέας δείχνει να αισιοδοξεί για την πορεία της διαδικασίας μέσα στην ΕΕ που θα καταλήξει σε κάποια μορφή ΚΕΠΠΑ, χωρίς φυσικά να θέτει χρονικά όρια για την πραγματοποίησή της.
Το κείμενο του Κουλουμπή («Δύο δρόμοι για την αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης») είναι φανερό ότι γράφτηκε διαρκούντος του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι γράφτηκε υπό συναισθηματική φόρτιση. Αλλωστε ο συγγραφέας του προτιμά να κάνει μια επί τροχάδην καταγραφή, πρώτον, των σεναρίων για «τη διάρθρωση του νέου διεθνούς συστήματος» μετά το Κοσσυφοπέδιο και, δεύτερον, να δείξει στον αναγνώστη του πού οδηγεί το άλφα ή το βήτα σενάριο, με σαφή προσδιορισμό των υπέρ και των κατά του καθενός. Ο αναγνώστης θα εκτιμήσει ασφαλώς την επιγραμματική διατύπωση των απόψεων του συγγραφέα, είναι όμως αμφίβολο αν θα ικανοποιηθεί από την περιορισμένη σκοπιά, δηλαδή τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, από την οποία είδε το μέλλον της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας.
Το Κοσσυφοπέδιο και η μετά από αυτό εποχή είναι διάχυτη και στην ανάλυση του Ντάλη για μια «Κοινή ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας στο κατώφλι του 21ου αιώνα» κατά τα φαινόμενα πρόκειται για νέα «σχολή» διεθνολογικής εκτίμησης. Εδώ έχουμε μια ιστορική, κυρίως, εξέταση της εξέλιξης του προβλήματος με υπογράμμιση πρόσφατων χαρακτηριστικών περιπτώσεων (απο-ουδετεροποίηση της Αυστρίας, ευρωπαϊκή αμυντική στροφή του Μπλερ) και με επισήμανση μερικών κρατικών διμερών ή πολυμερών προσεγγίσεων (Σεν Μαλό, Πέρτσαχ κ.ά.). Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι φυσικό ότι «η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει να συμμετέχει ενεργά και δραστήρια στη διαμόρφωση των αποφάσεων στα διεθνή fora και να προβάλλει τον ρόλο που επιδιώκει να παίξει», πράγμα που «απαιτεί περισσότερες ευθύνες από ό,τι στο παρελθόν».
ΣΤΑΘΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ
ΤΟ ΒΗΜΑ, 17-10-1999
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
