Το σκιουράκι και ο καλικάντζαρος

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα δάσος μακρινό, έπεφτε χιόνι. Εκεί που τελείωνε το δάσος, ξεκινούσαν τα σπίτια ενός μικρού χωριού. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων! Οι άνθρωποι γιόρταζαν! Πολλές φορές όταν το χιόνι ήταν πυκνό και σκέπαζε τα πάντα, κατέβαιναν στο χωριό ζώα του δάσους ψάχνοντας λίγη τροφή, όπως σκίουροι και ελάφια. Οι χωρικοί τα τάιζαν με σπόρους και ψωμί. Ένα σκιουράκι άκουσε έναν παράξενο όμορφο ήχο που ερχόταν από ένα ανοιχτό παράθυρο. Άρχισε να τρέχει πάνω στα κλαριά των δέντρων. Σταματούσε, κοίταζε αριστερά δεξιά, να καταλάβει από πού ερχόταν ο ήχος και στο τέλος πήδηξε σε μια στέγη και έφτασε στο παράθυρο της σοφίτας που υπήρχε εκεί. Κοίταξε προσεκτικά και κάπως περίεργο από το παράθυρο και είδε ένα μικρό αγόρι. Το αγόρι κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό καλάμι με πολλές τρύπες, το έβαζε στο στόμα του και έπαιζε πολύ ωραία μουσική. Τόσο πολύ του άρεσε του μικρού σκίουρου, που κουλουριάστηκε μέσα στη χνουδωτή ουρά του και ακούγοντας έτσι, αποκοιμήθηκε!