Το ποτάμι Όκκερβιλ ΜΕΤΑΧΕ1ΡΙΣΜΕΝΟ

"Χτύπησε το κουδούνι. (Βλάκα! - έφτυσε ο εσωτερικός δαίμονας και παράτησε τον Σιμεόνωφ.) Η πόρτα άνοιξε διάπλατα σπρωγμένη από τη φασαρία, τα τραγούδια και τα γέλια που ξεχύνονταν μέσα απ' το διαμέρισμα, και μεμιάς είδε την Βέρα Βασίλιεβνα, κάτασπρη, πελώρια, ροδοβαμμένη, με μαύρα πυκνά φρύδια, την είδε απ' το άνοιγμα της πόρτας να κάθεται πίσω απ' το κατάφορτο τραπέζι, πάνω από ένα σωρό μεζέδες που η ευωδιά τους έφτανε ως έξω, πάνω απ' την πελώρια σοκολατένια τούρτα που την στεφάνωνε ένα σοκολατένιο λαγουδάκι, την είδε να γελάει και να χαχανίζει βροντερά, την είδε για να τη χάσει αμέσως, καθώς η μοίρα την πήρε από κοντά του για πάντα... Θα 'πρεπε να κάνει μεταβολή και να φύγει."
Όταν «Tο ποτάμι Oκκερβίλ» κυκλοφόρησε στην Σοβιετική Ένωση, η έκδοση εξαντλήθηκε από τα μοσχοβίτικα βιβλιοπωλεία σε μισή ώρα. Σε όλο τον κόσμο το βιβλίο κατάλαβε τη δική του θέση στη λεγόμενη φιλολογία της «περεστρόικα»: μέσα στο πλήθος των μαρτυριών και των πικρών αναμοχλεύσεων, η Tατιάνα Tολστόι εμφανίζεται στα διηγήματά της ξένη προς κάθε «ρεαλιστική» καθημερινότητα και πολιτικολογία. Tα κείμενα, ποιητικά, όλο εικόνες και ήχους, εξερευνούν ανθρώπινες συμπεριφορές, με ιδιαίτερη επιμονή στα παιδιά, τους γέροντες και τους κάθε λογής στερημένους.
"Τα γερατειά", έχει πει η Τολστόι σε μία συνέντευξη, "είναι το μέλλον όλων μας".